Θαυμαστές διηγήσεις

Είχε αγοράσει ο Δεσπότης ασβέστη και μ’ άλογο τον κουβάλησαν στο σπίτι μας για να τον σβήσουν. Ήτανε τότες που χτίζανε το Μοναστήρι. Νερό εκεί πάνω δέν υπήρχε έξω από τούτο το πηγάδι το δικό μας. Το νερό το κουβάλαγαν με τα βαρέλια απ’ το πηγάδι μας στο Μοναστήρι, πριν βρουν εκεί. Φόρτωναν το γάιδαρο με τα βαρέλια, καβάλαγα κι εγώ και πήγαινε το νερό στις καλογριές. Έπιασαν λοιπόν οι εργάτες και σβήνανε, σβήνανε συνέχεια. Ώσπου κάποια στιγμή τέλειωσε το νερό. Στέρεψε η πηγάδα. Πετάγανε τον κουβά και χτυπούσε στις πέτρες του πάτου. Εδώ πάνω μπορεί να ‘χουμε καλά νερά, δέν έχουμε όμως πολλά. Η γιαγιά μου η Χρυσή που καθόταν στον αργαλειό κι έφαινε, έφυγε τότε παίρνοντας το… ...

Το 1943, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και πάλι, αυτή τη φορά στην πόλη Πέτροβατς, χωρίς να είναι γνωστές οι κατηγορίες. Τον έριξαν στη φυλακή μαζί με δύο λαθρέμπορους καπνού. Οι γερμανικές αρχές τον καταδίκασαν σε θάνατο, αφού το όνομά του βρισκόταν ήδη στους φακέλους τους από την προηγούμενη σύλληψη στο Βελιγράδι. Iερομόναχος π. Θαδδαίος (1914-2003). Καθώς ξάπλωσε στο στενό κρεβάτι της φυλακής, ο π. Θαδδαίος ήταν πεπεισμένος ότι ποτέ δεν θα γευόταν ξανά την ελευθερία. «Σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα κατάφερνα να βγω ζωντανός από εκεί. ‘Το τέλος της ζωής μου έφτασε’, σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, Θεέ μου…’». Και καθώς αυτές οι μαύρες σκέψεις τον βασάνιζαν, ο Θεός έξαφνα τον έβγαλε απ’ την απελπισία με ένα θαυμαστό όραμα. «Βρισκόμουν εκεί, πιο ...

Ο Ιβάν Κάτκωφ ήρθε στον Στάρετς Θεόφιλο να εξομολογηθή και καθώς του μιλούσε για τις προσωπικές του υποθέσεις, ανέφερε ότι είχε έναν ταύρο που ήταν ιδιαίτερα ατίθασος. Ο Στάρετς Θεόφιλος (1778-1853). «Αγόρασα έναν ταύρο, Μπάτουσκα . Σχεδίαζα να τον κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά τώρα δεν ξέρω τι να τον κάνω. Έχει γίνει ηλίθιος και χτυπάει όποιον βρη με τα κέρατά του. Μάλλον θα πρέπει να τον σφάξω και λυπάμαι γι’ αυτό». «Αφού είναι έτσι, δώστον σ’ εμένα», είπε ο Στάρετς. «Σ’ εσένα; Κύριε ελέησον! Είναι αδύνατον και να τον πλησιάση κανείς. Πολλοί έχουν τραυματισθή από τα χτυπήματά του». «Μη σε νοιάζει. Θα του διδάξουμε την ταπείνωση». «Μα, πώς μπορώ εγώ…». «Πολύ απλό. Θα πας και θα ...

Ο Α.Μ., πατέρας της νυν Ηγουμένης Α. της Ι. Μονής Κορωνάτου από το Νεοχώριον Πάλλης στην νεανική του ηλικία ήταν ατίθασος και νευρικός. Ερχόταν σε προστριβές με τους γονείς του που τον συμβούλευαν. Μια μέρα η μητέρα του του έκανε μια παρατήρηση. Ο νέος οργίστηκε, μίλησε άπρεπα στην μητέρα του και από τον θυμό του παρασύρθηκε και άπλωσε το χέρι του και την έδειρε άσχημα. Η μητέρα του πόνεσε και κλαίοντας του είπε «την κατάρα μου να έχεις». Ο άγιος Παναγής-Παΐσιος Μπασιάς (1801-1888). Ο Ανδρέας μετά το γεγονός ντύνεται και με το άλογό του ξεκίνησε για τη χώρα (το Ληξούρι). Ενώ πλησίαζε στο Ληξούρι συναντά τον Παπά-Μπασιά , και κατά την συνήθειαν κατέβηκε από το άλογό του και έσκυψε να προσκυνήσει ...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Μια φορά, καθώς ήμαστε με τον Γέροντα Πορφύριο , έτυχε να ‘μαστε οι δυο μας, μεγάλη τιμή και χαρά για μένα, άρχισε να μου μιλάει αλλιώς. Και μου έλεγε, “Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Εγώ έμεινα. Τα ‘παιξα. Τελείωσε. «Τι ήταν αυτό, παππούλη»; του λέω. Μου λέει, «Πήγα τώρα στην εποχή του Ιησού και άκουσα πώς μιλούσε ο Ιησούς, με βάση το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Και μιμήθηκα και τη φωνή Του και τα πάντα και στα ‘πα να τ’ ακούσεις και συ. Να δεις ότι η Εκκλησία είν’ η αλήθεια, η οδός και η ζωή και η Ανάστασις”! Έπαθα. Πάνε οι άγιοι στο παρελθόν. Και το φέρνουν στο παρόν. Παν στον καιρό εκείνο και φέρνουν τον καιρό ...

Οι πατέρες της ίδιας μονής μάς διηγήθηκαν τα εξής: «Ήταν κάποιος αναχωρητής σ’ εκείνα τα βουνά πολύ μεγάλος κατά Θεό, ο οποίος έκανε πολλά χρόνια γυρίζοντας στα βουνά και τρώγοντας άγρια χόρτα. Πέθανε δε σ’ ένα μικρό σπήλαιο, χωρίς να το γνωρίζουμε, άλλ’ εμείς νομίζαμε ότι πήγε σ’ άλλη έρημο. Γεώργιος μοναχός ο αναχωρητής, κελλιώτης Βατοπαιδινός, (λεπτομέρεια). Σχέδιο Ράλλης Κοψίδης. Αγιορείτικη Φωτοθήκη. Κάποια μέρα λοιπόν έρχεται στον ύπνο και εμφανίζεται στον τωρινό ηγούμενο, τον καλό και αγαθό ποιμένα αββά Ιουλιανό, και λέει: «Πάρε μερικούς κι έλα να με πάρεις από τον τόπο που βρίσκομαι, στο όρος το ονομαζόμενο η «Έλαφος». Πήρε λοιπόν κάποιους ο πατέρας μας κι ανέβηκε στο όρος, εκεί όπου είπε αυτός. Και, μολονότι ψάξαμε πολλές ώρες, δεν βρήκαμε ...

Δεν πέρασε όμως, αρκετός καιρός και ο υποτακτικός του Οσίου Παϊσίου, όταν θυμήθηκε την χάρη που έχασε, άρχισε να κλαίει για τη μεγάλη ζημιά που έπαθε. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον Γέροντά του, να του δώσει την άδεια, να πάει ξανά σ’ εκείνον τον άνθρωπο, που καθόταν στην κοπριά. Ο όσιος του έλεγε να μην πάει, αλλά αυτός δεν πειθόταν με τίποτα. Και ήθελε οπωσδήποτε να τον συναντήσει, γιατί τον ενοχλούσαν οι λογισμοί. Τότε ο Γέροντάς του είπε: Ω, παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος έχει αναπαυθεί εν Κυρίω! Αλλά επειδή βλέπω, ότι μόνον σ’ αυτόν έχεις τις ελπίδες σου και πείθεσαι στη δική του συμβουλή, γι’ αυτό έχεις την άδεια μου. Θα πας, λοιπόν, στο βόρειο μέρος της χώρας αυτής και ...