Θαυμαστές διηγήσεις

Άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888). Όταν ήμουν 12 χρονών , ένα βράδυ που καθόμουν έξω από το χρυσοχοείον του πατέρα μου που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου, συγκεντρώθηκαν -όπως κάθε βράδυ- μερικοί φίλοι του για να κουβεντιάσουν. Αυτοί ήταν όλοι τους άνθρωποι των γραμμάτων και πρόκριτοι της πόλης και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Εκείνο το βράδυ η συζήτηση περιεστράφη γύρω από την αγιότητα και τα θαύματα του Παπά-Μπασιά και ο καθένας από αυτούς είχε να διηγηθεί και από ένα θαύμα. Τότε, ο αείμνηστος πατέρας μου διηγήθηκε ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά-Μπασιά, το οποίο έζησε ο παππούς μου Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων. Το θαύμα έχει ως εξής. Στις μέρες του Παπά-Μπασιά ζούσε στο Αργοστόλι μια αρχοντική και πολύ πλούσια οικογένεια, ...

είχε διηγηθή , πως στο μοναστήρι εκείνο ήταν όλοι Γεροντάκια σχεδόν και αυτόν έστειλαν ως διακονητή, για να βοηθάη έναν υπάλληλο της μονής στο ψάρεμα, γιατί η Μονή συντηρείτο από την αλιεία. Μια μέρα, λοιπόν, είχε έλθει η κόρη ενός υπαλλήλου και είπε στον πατέρα της να πάη γρήγορα στο σπίτι για μια επείγουσα δουλειά και κάθισε εκείνη για να βοηθήση. Ο πειρασμός όμως την είχε κυριεύσει την ταλαίπωρη και, χωρίς να σκεφθή όρμησε πάνω στον Δόκιμο με αμαρτωλές διαθέσεις. Εκείνη τη στιγμή τάχασε ο Αντώνιος , γιατί ήταν ξαφνικό. Έκανε τον Σταυρόν του και είπε: “Χριστέ μου καλύτερα να πνιγώ παρά να αμαρτήσω”, και πετάχτηκε από την όχθη μέσα στο βαθύ ποτάμι! Αλλ’ ο Καλός Θεός βλέποντας τον ηρωισμό του αγνού ...

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Από τους υπολογισμούς μου πέρασαν κάπου δυο μήνες . Την επόμενη μέρα, άγνωστο γιατί, για πρώτη φορά με πήραν στο γραφείο του γιατρού. Εκεί μου μέτρησαν την πίεση και μετά μου έριξαν όλα τα υπάρχοντά μου μπροστά μου, μου φόρεσαν το παλτό μου και με αλυσόδεσαν μέσα σε ένα καμιόνι. Μια κλούβα! Δεν μου είπαν ούτε μια λέξη παρά μόνο με έβαλαν να υπογράψω κάτι χαρτιά γραμμένα στη γλώσσα τους. Εγώ, φυσικά από φόβο πάντοτε, αναγκαζόμουν και υπέγραφα. Το καμιόνι ξεκίνησε για το «άγνωστο»… Από το φόβο μου άρχισα να κλαίω, αληθινά δεν θυμάμαι να έχω κλάψει τόσο στη ζωή μου!… Δεν έκλαιγα για μένα, εγώ τον εαυτό μου τον είχα χαμένο, έκλαιγα για την οικογένειά μου, τη σύζυγό ...

Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) (1920-1991). Ό,τι έφερνε απόλαυση αισθητική και υλική το παραμέριζε . Αγωνιούσε μόνο και ζητούσε την πνευματική ευφροσύνη. Του την έδινε ο Θεός τις νύχτες με ιερές εμπειρίες, μα και με προσκυνητές. Ένας και ο μητροπολίτης Χαλκηδόνας Βαρθολομαίος, του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στις 2 του Οκτώβρη, το 1989, λειτούργησε στη Μονή. Χάρηκε ιδιαίτερα ο γέροντας και του «προφήτεψε» με βεβαιότητα, όταν ακόμη ο Πατριάρχης Δημήτριος δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας: – Εσύ θα γίνεις Πατριάρχης! Θα ποιμάνεις την Εκκλησία του Χριστού, και σου εύχομαι, σαν Πατριάρχης, να επισκεφτείς το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ. Σε δύο χρόνια γεννήθηκε πρόβλημα νέου Πατριάρχη. Ο ταπεινός Δημήτριος είχε κοιμηθεί. Τον Οκτώβριο του 1991, ο γέροντας ρώτησε τον π. Π. κι έμαθε ότι πολλά, για την εκλογή, εξαρτώνται ...

Η Τιμία Ζώνη της Παναγίας η οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Αφήγησις του σεβασμιωτάτου επισκόπου πρ. Ερζεγοβίνης κ.κ. Αθανασίου στην τράπεζα της Ιεράς Μ. Μονής Βατοπαιδίου. Είναι για μένα πάντα μεγάλη ευλογία να έρχομαι στο Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας και στο Βατοπαίδι το αγαπητό. Επ’ ευκαιρία θα ήθελα να σας αναφέρω ένα θαύμα της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας. Ο φίλος και ακαδημαϊκός Ε.Σ., καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, Μικρασιάτης με πέντε παιδιά, έχει έναν αδελφό τον Κώστα, που έχει ένα παιδί με σοβαρή ασθένεια στην καρδιά. Υπάρχει ένα μικρόβιο, που για επτά με εννέα ημέρες προσβάλλει την καρδιά. Τις άλλες δέκα ημέρες, που πεθαίνει το μικρόβιο αυτό, προκαλεί κάτι φοβερές αντιδράσεις στο μυοκάρδιο και υποφέρει άλλες 20 ημέρες, και ...

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Δεν ξέρω πώς είχε γίνει, και ενώ είχα τραβήξει και πάθει τόσα πολλά από τους Ινδούς μάγους, τους γιόγκι, μ’ έναν περίεργο τρόπο δεν τα είχα συνειδητοποιήσει. Ενώ είχα κινδυνέψει θανάσιμα, δεν το είχα πάρει είδηση. Ενώ αυτοί οι άνθρωποι είχαν επιτεθεί χωρίς συστολή ενάντια στην πνευματική, στην ψυχική και σωματική μου υπόσταση, εγώ δεν το εννοούσα. Τι συνέβαινε τότε; Ήταν η Χάρη του Θεού που με σκέπαζε με την ευχή του γέροντα, για να μην τρομάξω και έλθω σε απελπισία; Ήταν η χαζομάρα μου απλώς; Δε γνωρίζω. Άρχισα να συνειδητοποιώ το γεγονός, όταν βρισκόμουν «ασφαλισμένος» πια στο Άγιον Όρος, μετά από το εξής περιστατικό. Κάποια μέρα, μετά που ο Γέροντας μου είχε βγάλει το δαιμόνιο, είχα ...

Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988). Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι . Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω. Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη: – Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή; Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε: -Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι. Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, ...

Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936). Κάποτε, μια από τις πνευματικές κόρες του Στάρετς έπεσε σοβαρά άρρωστη. Οι γιατροί είπαν πως ο θάνατο ήταν αναπόφευκτος. Η καημένη η γυναίκα ήταν ετοιμοθάνατη. Οι συγγενείς της παρακάλεσαν τον Στάρετς να την επισκεφθή για τελευταία φορά. Ο πατήρ Ζωσιμάς είπε μια προσευχή, πήρε ένα μικρό πορτραίτο του Μητροπολίτου Φιλαρέτου, το έκρυψε και είπε: “Δεν είμαι εγώ που πηγαίνω στην άρρωστη γυναίκα, αλλά ο ίδιος ο Μητροπολίτης πηγαίνει για να γιατρέψη την πάσχουσα”. Ετοιμάσθηκε και ξεκίνησε. Η ασθενής γυναίκα είχε έναν γυιό που δεν τον θεωρούσαν πέρα για πέρα φυσιολογικό. Ήταν κάπως παράξενος, τέτοιος που στον κόσμο τον ονομάζουν “αγαθό”. Όταν άρχισε ο Στάρετς να πλησιάζη το σπίτι, ο απλοϊκός νεαρός ξαφνικά είπε στην μητέρα του: – Μαμά, ο Μητροπολίτης ...

Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος. Ο αέρας σφύριζε δυνατά μια παγερή νύκτα και άγρια κύματα ξεσπούσαν πάνω σ’ ένα χιώτικο καράβι. Κάθε ελπίδα σωτηρίας είχε πια χαθή! Το καράβι σαν καρυδότσουφλο ανέβαινε και κατέβαινε κάνοντας διαρκώς νερά. Στο μοναστήρι του αγίου Μάρκου γινόταν ακολουθία. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν, ήταν από τους πιο μεγάλους φίλους της μονής αυτής του οσίου Παρθενίου του Χίου (1815-1883). Ο καπετάνιος Ζανάρας από τον Βροντάδο, γνωστός του οσίου Παρθενίου του Χίου, είπε με σφιγμένη την καριδά: – Θεέ μου, σώσε μας με την ευχή του γέροντα Παρθενίου και ό,τι φορτίο έχει το καράβι θα το πάμε στο μοναστήρι του. Ο όσιος εκεί που διάβαζε τον κανόνα μένει ξαφνικά ακίνητος! Καρφώνει τα μάτια του στην εικόνα του Χριστού, σηκώνει τα χέρια του ...

Άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως (1846-1920). Το 1969 κάποιος νέος, δικηγόρος 25-30 ετών, ήρθε στην Αίγινα για να πάει στον Άγιο. Ο νέος αυτός υπέφερε σοβαρά από την καρδιά του. Ήταν πολύ βαρειά άρρωστος. Ερχόμενος στο Μοναστήρι, το βρήκε κλειστό. Είχε δύσει ο ήλιος. Δεν μπορούσε να μπει. Κατέβηκε εδώ που βρισκόμαστε τώρα (σ.σ. η συνέντευξη πάρθηκε στο εξοχικό της κ. Πετρούλας Γιαννακοπούλου, που βρίσκεται απέναντι από τη στάση «Μονή Αγίου Νεκταρίου» του αστικού λεωφορείου, δίπλα στο καφεστιατόριο. Τότε ήταν να μικρό σπιτάκι όπου κατοικούσε η μητέρα της κυρίας Πετρούλας, αείμνηστη Μαρία Βότση). Ήταν ένα κέντρο απέναντι, του Ρόδη. Πήγε το παλληκάρι εκεί και ρώτησε μήπως υπάρχει κανένα διαθέσιμο δωμάτιο γιατί ήθελε να εκκλησιαστεί από την αρχή-αρχή του Όρθρου, την επομένη στο Μοναστήρι. Το ...

Ο Αγιορείτης Ιερομόναχος, π. Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη) Ο πατήρ Κύριλλος από την Συνοδεία των Βολιωτών της Αγίας Άννης διηγείται ένα θαύμα, που έγινε, όταν διορθώνανε την οροφή της Καλύβης των Εισοδίων του Γέροντος Ανθίμου. Είχανε ξεσκεπάσει την οροφή, όταν ξαφνικά ο καιρός χάλασε και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό της Σκήτης τους. Η μπόρα φαινόταν ότι πλησίαζε. Ο πατήρ Άνθιμος ήρεμος πήγε στον ναό των Εισοδίων, πήρε την εικόνα της τριετίζουσας Κόρης και σταύρωσε τον ορίζοντα. Η βροχή σε λίγο άρχισε να πέφτει ραγδαία γύρω γύρω, όμως, από την Καλύβη. Στο σημείο που δούλευαν ούτε σταγόνα δεν έπεσε. Η ευχή του πατρός Ανθίμου είχε εισακουσθεί και η παρρησία του στην Κυρία Θεοτόκο ήταν ορατή από όλους. Από το βιβλίο του Χαράλαμπου Μ. ...

Υπηρετώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το έτος 1992. Το έτος 1998 και ενώ ήμουν στο Αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ξάφνου ένα πρωινό...

Όσιος Παΐσιος ο Μέγας. (Διά χειρός Φώτη Κόντογλου). Ποθώντας να δω και να απολαύσω τη θεία χάρη, τον επισκέφτηκα στο κελλί του. Αλλά προτού ακόμη κτυπήσω την πόρτα του, τον άκουσα να συνομιλεί με κάποιον. Για τον λόγο αυτόν έμεινα απ’ έξω από το κελλί, αλλά δυστυχώς έκανα λίγη φασαρία και ο όσιος βγήκε έξω για να δει τι συμβαίνει. Όταν με είδε χάρηκε πολύ, και γι αυτό με αγκάλιασε και με φιλούσε. Έτσι έκανα και εγώ. Όταν όμως μπήκα μέσα στο κελλί, άρχισα να κοιτώ από εδώ και από εκεί, για να δω τον άνθρωπο με τον οποίο συνομιλούσε προηγουμένως, αλλά δεν είδα κάποιον. Ο ίδιος κατάλαβε ότι κάτι αναζητούσα και με ρώτησε: “Βλέπεις κάτι παράδοξο”; “Ναι”, του απάντησα. “Πριν από λίγο ...

Ο Ρουμάνος, Ομολογητής Ιερέας π. Δημήτριος Μπεζάν (1908-1995). Διηγείται ο π. Δημήτριος Μπεζάν: Μια Κυριακή δύο ξένες γυναίκες μου έφεραν ονόματα, ένα πρόσφορο και κρασί με τα οποία λειτούργησα την ημέρα εκείνη. Είπαν ότι είναι από τη Σουτσεάβα και ότι έχουν δίκη την επόμενη ημέρα. Γι’ αυτό και έφυγαν αμέσως. Μετά την Θεία Λειτουργία έπεσα στο Ιερό. Το πρόσωπο μου ήταν πράσινο. Οι πιστοί με έφεραν στο σπίτι, με άπλωσαν στο κρεβάτι ενώ οι γυναίκες με θρηνούσαν. Προσκύνησα: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…». Είδα μπροστά μου ένα δυνατό φως και χαμογέλασα επειδή αισθανόμουν μεγάλη χαρά. Ξύπνησα στο νοσοκομείο του Τίργου Νεάμτς με μερικούς γιατρούς γύρω μου. Μου είπαν ότι στο μπουκάλι του κρασιού βρήκαν ίχνη από καυστική σόδα. Ήμουν αδύνατος επειδή πέρασα από τον ...

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Το διάστημα εκείνο που παρέμεινε ένας Μοναχός   σ’ ένα μοναστήρι της Ηπείρου, είχε γνωρίσει έναν πολύτεκνο αγροφύλακα με δώδεκα παιδιά, ο οποίος υπηρετούσε σ’ ένα χωριό 4.30 ώρες ποδαρόδρομο μακρυά από την κωμόπολη που έμενε η οικογένειά του. Επειδή ο δρόμος για χωριό περνούσε από έξω της Μονής, περνούσε και πηγαίνοντας, αλλά και ερχόμενος. Όποτε έρχονταν από το χωριό για να πάη στο σπίτι του με παρακαλούσε να ανάψη ο ίδιος τα κανδήλια και τον άφηνα. Αν και έχυνε τα λάδια, αλλά προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες του Ναού, παρά να τον λυπήσω. Πάντα όμως όταν έφευγε, αφού άναβε τα κανδήλια έξω από το Μοναστήρι περίπου 300 μέτρα έριχνε και μια ντουφεκιά! Αυτό δεν μπορούσα να το ...

Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) (1920-1991), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος. Αρχές Φεβρουαρίου στον Λευτέρη Μ. εκδηλώθηκε φοβερή αιματολογική αρρώστια, που εξελίχτηκε σε λευχαιμία και σηψαιμία. Οι γιατροί απελπίστηκαν. Ο Λευτέρης, θεολόγος και ψάλτης, πνευματικό τέκνο και πολύ αγαπητός στο γέροντα . Τρέξανε φίλοι στη Μονή και είπανε τη γνωμάτευση των γιατρών: «ο Λευτέρης θα πεθάνει, γέροντα». Τους άφησε όλους και κατέβηκε στον ναό. Έκανε Παράκληση, προσευχήθηκε πολύ, γύρισε στους φίλους του Λευτέρη: – Ο Λευτέρης δε θα πεθάνει, θα ζήσει και σε δυόμισι μήνες θα ‘ρθει να ψάλει στο μοναστήρι. Πράγματι έτσι έγινε, με τη βοήθεια θεραπείας. Αλλά τα βάσανα του Λευτέρη δεν τελείωσαν. Οι γιατροί υπέδειξαν ως τελευταία ελπίδα μεταμόσχευση μυελού και μάλιστα σε ειδικό κέντρο στο Παρίσι. Πριν φύγει για το Παρίσι ...

Ο Γέροντας, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988) και ο υποτακτικός του, μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010). Μια μέρα, αναφερόμενος στα νεανικά του χρόνια ο Γέροντας μου διηγήθηκε τα παρακάτω : Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Πουλούσα σταφύλια γυρνώντας στις γειτονιές της Αθήνας όλη τη μέρα κάτω από τον καυτόν ήλιο με το ζώο μου για να βγάλω ένα μεροκάματο. Δεν με ένοιαζε ο κόπος, αλλά δε μου έμενε καθόλου χρόνος για να μελετήσω. Εκεί που καθόμουν σκεφτικός και στενοχωρημένος, έκανα και την προσευχή μου στον Κύριο λέγοντας τον πόνο μου. «Δεν υπάρχει καμμιά λύση, Κύριέ μου, να μου μένει λίγη ώρα για να διαβάζω λιγάκι; Να γυρίζω έτσι όλη τη μέρα για ένα μεροκάματο και μόνο για τα υλικά πράγματα και να παραμελώ την ψυχή μου, χωρίς λίγη ...

Ένας μοναχός πάλευε με λογισμούς αμφιβολίας, για το αν τα Τίμια Δώρα είναι πραγματικά Σώμα και Αίμα Χριστού ή απλά σύμβολα και τύποι. Οι άλλοι μοναχοί, όταν ενημερώθηκαν σχετικά, τον κάλεσαν σε μια θεία λειτουργία, στη διάρκεια της όποιας προσεύχονταν όλοι θερμά να του δείξει ο Θεός με θαύμα την αλήθεια, για να διώξει τους λογισμούς της απιστίας. Μετά την απόλυση, ο αδελφός αυτός διηγήθηκε στους άλλους τα εξής: – Όταν ο διάκονος ανέβηκε στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, είδα ν’ ανοίγει η στέγη της εκκλησίας. Μετά την ευχή της προσκομιδής, είδα να σχίζονται οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά πάνω στα Τίμια Δώρα. Ύστερα παρουσιάστηκε πλήθος αγγέλων κι ανάμεσά τους ένα Παιδί. Μαζί τους κατέβηκαν άλλα δύο πρόσωπα με ομορφιά ...