“ΩΣ ΤΕΚΝΑ ΦΩΤΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ” Απόστολος Παύλος

α) Πολύς λόγος γίνεται στη σύγχρονη εποχή για τη διαφάνεια, η οποία αφορά τις διοικητικές υπηρεσίες του κράτους, την οικονομία, τους οργανισμούς, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τα μέσα γενικής ενημέρωσης και γενικά όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Ακόμη και τον χώρο του θεσμού της εκκλησίας αγγίζει το αίτημα της διαφάνειας! Και το αίτημα αυτό γίνεται πιο επίκαιρο με τη δημοσίευση εκθέσεων για τη διαφθορά σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Και προβάλλει επιτακτικό το ερώτημα: Γιατί αλήθεια οι άνθρωποι, παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί στις τέχνες, τις επιστήμες, το δίκαιο, τον πολιτισμό, τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου και αλλού, επιλέγουν να ζουν στο σκοτάδι των παθών τους;
β) Είναι φυσικά αδύνατο να απαντήσουμε με πληρότητα στο ερώτημα αυτό. Μπορούμε όμως να εκθέσουμε κάποιον προβληματισμό με αφορμή το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα (Εφεσ. 5, 8-19) και την περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα. Διότι ορισμένοι θεωρούν ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει χάσει τις παραδοσιακές αξίες της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της σοφίας, της λεβεντιάς και του φιλότιμου και κρίνεται ως ένοχη, αναξιόπιστη, αλαζονική και διαφθαρμένη. Από το άλλο μέρος, οι ισοπεδωτικοί αυτοί χαρακτηρισμοί αδικούν την αλήθεια, αφού κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει πολλά θετικά στοιχεία.
γ) Σε κάθε εποχή, παρά την κοινωνική ανομία, αναδεικνύονται “άνθρωποι του Θεού” και εντός του κόσμου. Υπάρχει βέβαια πάντοτε η τάση για εξωραϊσμό του παρελθόντος, έστω κι αν αυτό ήταν χειρότερο από το παρόν. Αλλά η ανθρώπινη ιστορία είναι γλυκόπικρη, αφού γρά­φεται με “αλγηδόνα κι ευφρο­σύνη” αντάμα, όπως λέει ο ποιητής. Διαβάζοντας προσεκτικά ο αναγνώστης το σημερινό αποστολικό ανά­γνω­σμα παρατηρεί ακριβώς αυ­­τές τις αντιθετικές καταστάσεις: φως – σκό­τος, άσοφοι – σοφοί, άφρονες – συ­νε­τοί, έργα του σκότους και έργα του φω­τός.
δ) Οι χριστιανοί ως άνθρωποι του φωτός καλούνται να διαθέτουν σοφία και σύνεση πνευματική. Ο τρό­­πος ζωής τους εντός της εκκλησίας με την ευδοκία του Πα­ρα­κλήτου και κατ’ επέκταση εντός της κοινωνίας πρέπει να είναι εντελώς διαφο­ρε­τικός από τον τρόπο ζω­ής των “εθνικών”. Δεν αφορά τα λόγια και την ιδεο­λο­γία αλ­λά την κα­θη­μερινή βιωτή. Εκεί κρίνεται η μάχη των ανθρώπων του πνεύματος. Στα λόγια όλοι σχε­δόν συμφωνούν για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ειρήνη, τα αν­θρώ­πινα δι­­και­ώματα, τη διαφάνεια και την κοινωνική αλληλεγγύη. Αυ­τά όμως γί­νο­νται συνήθως “κη­ρύγματα για τους άλλους” και δεν αγγίζουν την προσωπική ζωή όσων τα κηρύτ­τουν.
ε) Αυτό επι­βε­βαιώνεται ιδιαίτερα στις μέρες μας από εκείνους κυρίως που χειρίζονται τον δημόσιο λόγο και διαμορφώνουν συνειδήσεις. Υποτί­θε­ται ότι ενδια­φέ­ρονται για τους “κοι­­νω­νικά ασθενέστερους”, “ελέγχουν την ανά­λ­γη­τη εξουσία” και ενδιαφέρονται να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Στην ουσία όμως κάνουν ό,τι περ­νάει από το χέρι τους, για να αυξήσουν το δικό τους ει­σόδημα, να “σώσουν” τη δική τους ζωή και να προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Ση­μείο των καιρών και αυτό ή η υπο­κρι­σία στο αποκορύφωμά της;
στ) Ας εστιάσουμε όμως στο θεόπνευστο κείμενο του αποστόλου επιμένοντας σε δύο ακόμη σημεία. Το πρώτο αφορά τον έλεγχο. Εδώ ο έλεγχος δεν έχει τόσο τον χα­ρα­κτήρα του κηρύγματος των προφητών, οι οποίοι διακρίνονταν για αυστη­ρό­τη­τα και δημόσια καταγγελία της ανομίας, προκειμένου να οδη­γηθεί ο λαός σε μετάνοια. Ο έ­λε­γχος γίνεται καταρχάς με αποχή από έργα του σκότους και στη συνέχεια με διαύγεια στις καθημερινές σχέσεις. “Οι ερμηνευτές Πατέρες της εκκλησίας υπο­γραμ­μί­ζουν στην προκειμένη περίπτωση τον ελεγκτικό ρόλο του παραδείγματος της ζωής των χριστιανών”, όπως σημειώνει σύγχρονος βιβλικός θεολόγος.
ζ) Το άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί περιέχεται στη φράση “εξα­γο­ρα­ζό­μενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισίν”. Ο χρόνος που δόθηκε από τον Θεό έ­χει μεγάλη αξία. Αποτελεί “καιρό ευπρόσδεκτο” για το έργο της σωτηρίας μας. Χρη­­­σιμοποιώντας σωστά τον χρόνο, αφενός αναπτύσσονται υγιείς σχέσεις μεταξύ των αν­­θρώπων και αφετέρου υπάρχει διαρκής εγρήγορση και νήψη μπροστά στην “πο­νη­ρία των ημερών”. Ο χρόνος δεν είναι μόνο χρήμα, δεν έχει μόνο οικονομική αξία, όπως νομίζουν ορισμένοι. Αποτελεί χώρο άθλησης πνευματικής, “καιρό μετανοίας” και επίγνωσης του θελήματος του Θεού. ΄Οσοι ανακαλύπτουν τις αλήθειες αυτές πο­λιτεύονται ως “τέκνα φωτός” και δεν φοβούνται τα σύγχρονα σκοτάδια που λα­ν­σά­ρονται με επικάλυμμα την εξέλιξη και τον πρόοδο δήθεν της κοινωνίας!

 

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

πηγή: Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Μακεδωνία