Και πάλι Ανάσταση!

11 Απριλίου 2015

Για τους μεγαλύτερους φίλους μας

Οι ίδιες μενεξελιές πινελιές μέσα στα χιονάτα γαρίφαλα του Επιταφίου, σαν χθες… «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου…»

– Μαμά, τον κρέμασαν τον Χριστό; Δεν Τον σταύρωσαν;

H υπομονή της μητέρας της μέσα στα εκφραστικά γαλάζια της μάτια απαντήσεις έδινε πάντα, σ΄ όποια ερώτηση κι αν ξεστόμιζε…

«…Σινδόνι καθαρᾷ εἰλήσας καί ἀρώμασι ἐν μνήματι κενῷ…»

– Μαμά, είχαν και τότε αρώματα, ο Χριστός ποιο διάλεξε;

H σκέψη της γύριζε πίσω σαν τις ταινίες που ψάχνουμε την αρχή τους, πατώντας το κατάλληλο κουμπί και τρέχει η ταινία γρήγορα… μα η σκέψη την ξεπερνάει στην ταχύτητα.

– Γιαγιά, ψάλλουν τώρα το «κύμα της θαλάσσης», έχουμε ακόμα για το «Δέτε ελάτε φως», δεν έχουμε;

Η μικρή Δήμητρα την «προσγείωσε» στο σήμερα, στον ίδιο ναό… Πολύχρωμος ο κόσμος, κρατούσε τις καινούριες του λαμπάδες, έτοιμες να πάρουν και να δώσουν τη φλόγα της Ανάστασης. Λαμπροφορεμένος ο ναός και πάλι με τις άσπρες και κόκκινες κορδέλες, λαμπροφορεμένοι και οι ύμνοι των ψαλτάδων έψαλλαν τον κανόνα «Κύματι θαλάσσης…» και η μικρή Δήμητρα προσπαθούσε όλα να τα πει κατά πώς πρέπει. Το προσωπάκι της ήταν όλο καστανό, μέσα στα φωτεινά μεγάλα μελένια της μάτια, που περίμεναν το «Δεῦτε λάβετε φῶς»…

– Πρώτη θα πάρω το φως φέτος από τη λαμπάδα του παπα-Στέφανου και θα το φέρω σε σένα πρώτα, γιαγιά, ν΄ ανάψεις και συ τη λαμπάδα σου.