«ραββί, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι· και ποιήσωμεν σκηνάς τρεις, σοι μίαν και Μωϋσεί μίαν και ᾿Ηλία μίαν. ου γαρ ήδει τι λαλήση· ήσαν γαρ έκφοβοι.» Στο γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο Θαβώριο Όρος, συντελούνται θαυμαστά σημεία, που η ανθρώπινη φύση αδυνατεί να κατανοήσει. Ο Χριστός απογυμνώνεται της ανθρωπότητας και ενδύεται την θεότητα ενώπιον των Μαθητών και μετέπειτα Αποστόλων. Ο Ιησούς παραλαμβάνει «τον Πέτρον και τον Iάκωβον και τον Ιωάννην» και μάλιστα «κατ’ ιδίαν μόνους» και «αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν» (Μαρκ. 9,2). Σε αυτή την απλή και λιτή διάσταση, συντελεί μια ανεκλάλητη διδασκαλία βιώματος ουσίας που αφορά το Πρόσωπο Του: «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών και τα ιμάτια αυτού εγένετο στίλβοντα, λευκά λίαν ως χιών, οία γναφεύς επί της γης ου ...






















