Πεμπτουσία

Του κατά κόσμον Παύλου Ιβανιώφ του Αλεξάνδρου και της Βάσιας η πατρίδα ήταν η Μόσχα, στην οποία γεννήθηκε το 1881. Η κατα­γωγή του ήταν από πριγκιπική οικογένεια της Ρωσίας, την τσαρική δυ­ναστεία των Ρωμανώφ. Λέγεται πως η κτηματική του περιουσία ήταν σε έκταση όση της Μακεδονίας μας. Μόλις 18 ετών ήλθε να μονάσει στο Άγιον Όρος. Προς τούτο πήγε στο Χιλανδαρινό Κελλί του Αγίου Νικολάου - Μπουραζέρη, παρά τις Καρυές, που το κατοικούσαν πολλοί Ρώσοι. Στο Κελλί αυτό εκάρη μοναχός το 1906 και ασκήθηκε στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην εξουθένωση της κοινοβιακής ζωής. Αργό­τερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Λόγω της μορφώσεώς του τον έθεσαν στη γραμματεία του Κελλιού, που τότε ανοικοδομείτο και είχε μεγάλη αλληλογραφία. Μία ημέρα, μεταξύ των επιστολών ...

Ο κατά κόσμον Θεόδωρος Γεωργίου Μαζαράκης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1864. Ο πατέρας του και η μητέρα του έγιναν μονα­χοί. Μικρός ήλθε στο Άγιον Όρος και πήγε να μονάσει στο Ιβηρίτικο Κελλί έξω των Καρύων της Αγίας Άννης. Στο Κελλί αυτό υπήρχε μία ευλογημένη συνοδεία, που προερχόταν από τη μονή Αγίου Παντελεήμονος-Ρωσικού. Πρώτος ήταν ο Γέροντας Ανδρέας, που έφυγε από το Ρωσικό και πήγε και πήρε το πλησιόχωρο στις Καρυές Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Γεωργίου, όπου και εκοιμήθη. Εκεί εκάρη μοναχός ο θειος του Θεοδοσίου Πολύκαρπος από τη Στεμνίτσα Γορτυνίας. Ο Ανδρέας παραιτήθηκε υπέρ αυτού στα γεροντικά καθήκοντα. Περί το 1870 ήλθε ο Πολύκαρπος στο Κελλί της Άγιας Άννης. Υποτακτικούς είχε τον μοναχό Μόδεστο (+1944), υιό ιερέως, τον μοναχό Ιωακείμ και ...

Ο Ανδρέας Πρωτογερόπουλος, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του π. Αθανασίου Γρηγοριάτη, γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στα 1874 και ήταν ένα από τα εννέα παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν νεωκόρος σε μια από τις εκκλησίες της πόλης και συχνά έπαιρνε τα παιδιά του μαζί του στον ναό. Ο μικρός Ανδρέας μέσα στην αγιασμένη ατμόσφαιρα του ναού και μελετώντας βίους αγίων, άρχισε από νωρίς να ποθεί την μοναχική ζωή. Στα τέλη του Ιουλίου του 1891 αναχωρεί μαζί με δύο φίλους του για το Άγιον Όρος. Μόλις έφτασαν στον µόλο, ναύλωσαν βάρκα, αλλά λόγω του ανέμου και της ξαφνικής θαλασσοταραχής, δυσκολεύτηκαν να φθάσουν στον προορισμό τους. Οι τροφές είχαν τελειώσει και ο βαρκάρης και οι φίλοι του είχαν απογοητευτεί. Προς ...

Ήταν από τη Χειμάρα της Β. Ηπείρου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Ιωαννίνων. Στον πόλεμο του 1912-13 υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό. Στο Άγιον Όρος όταν ήλθε, πήγε πρώτα στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Δημητρίου. Δεν αναπαύθηκε εκεί και μετέβη στην ησυχαστι­κή Βίγλα της Μ. Λαύρας σ’ ένα καλύβι δίχως ναό. Με υπεράνθρωπους κόπους, μεταφέροντας υλικά από πολύ μακριά, κατάφερε να κτίσει ναό των Αγίων Τριών Ιεραρχών. Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν ηθελημένα πάμφτωχος. Το καλύβι του ήταν ένα μικρό κελλί. Για στρώμα του είχε μία μπάλα από άχυρα. Είχε και άλλη μία για κάποιο σπάνιο επισκέπτη του. Εκεί αναπαυόταν με σκέπασμα την κάπα του. Για τον επισκέπτη του είχε φυλαγμένη μια παλιά κουβέρτα. Το καθημερινό του γεύμα ήταν λίγα χόρτα με τριμ­μένο παξιμάδι. Προσφάι ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Ρούσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Το 1930 μετέβη στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας. Μετά δοκιμή ενός έτους εκάρη μοναχός με το όνομα Ιερώνυμος. Μετά από καιρό, για μεγαλύτερη άσκηση, μετέβη σ’ ένα ξεροκάλυβο στην περιοχή Χαΐρι. Εκεί ησκείτο αθόρυβα, ταπεινά, ηρωικά, με μεγάλη στέρηση και πενία. Όπως αναφέρει ο επίσκοπος Ροδοστό­λου Χρυσόστομος στα ωραιότατα Απομνημονεύματά του, κάποτε τον επισκέφθηκε στο καλύβι του ο αδελφός του από την Αμερική. Ήταν το 1944. Ο αδελφός του ήταν αρκετά ευκατάστατος. Του έκανε μεγάλη εντύπωση η ασκητική του ζωή. Είχε πολλά χρόνια να τον δει. Θέλησε να τον βοηθήσει οικονομικά, για να διορθώσει τον τόπο που έμενε και να μείνει κάπως αναπαυτικά. Ο Ιερώνυμος ήταν ανένδοτος. «Τα χρή­ματα, που θα ...

Ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Ιερώνυμος συνήθιζε να κοιμάται στο σκαμνί ή στην καρέκλα και για λίγο. «Στον μοναχό είναι αρκετό και τ’ ότι βρίσκεται κάτω από σκεπή» έλεγε. «Περισσότερο πετρέλαιο είχε κάψει στη λάμπα του για τις αναγνώσεις και μελέτες του, παρά νερό είχε πιει σε όλη του τη ζωή», έλεγαν. Όταν αδελφοί του τον κα­τηγόρησαν για καταχραστή, ενώ γνώριζε καλά τους καταχραστές, η ανεξικακία του δεν του επέτρεψε να τους μαρτυρήσει και απλά στους ανακρίνοντες είπε: «Μήπως ο άγιος Σίμων γνωρίζει... Μήπως εκείνος χρειάσθηκε τα χρήματα και τα πήρε ...». Υπέμεινε αδιαμαρτύρητα εξορία. Έκανε βουρδουνάρης στη μονή Κουτλουμουσίου. Έμεινε για λίγο σε μία καρβουναποθήκη στα Καυσοκαλύβια. Διήλθε από το μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στη Θεσσαλονίκη και κατέληξε στο μετόχι της ...

Ο κατά κόσμον Δημήτριος Μακρής, ο μελλοντικός Αγιαννανίτης Πνευματικός, γεννήθηκε στο χωριό Βρύναινα, που είναι κοντά στη μονή της Άνω Ξενίας Αλμυρού, στο όρος Όρθρυς. Ήταν ανεψιός των παλαιών Γερόντων Αναναίων της Καλύβης Τιμίου Σταυρού της σκήτης της Αγίας Άννης. Ήλθε σε αυτή με πόθο το 1903. Υποτάχθηκε σε αυτούς και υπήρξε «υπόδειγμα μοναχικής υπακοής και αγωνίσθηκε σε όλα τα στάδια της άσκητικής πολιτείας», κατά τον μακαριστό Γέ­ροντα Άνθιμο Αγιαννανίτη (+1996). Εκάρη μοναχός το 1912. Χειροτο­νήθηκε ιεροδιάκονος το 1919 και ιερομόναχος το 1938. Για μία περίοδο ήταν ζηλωτής. Όταν επέστρεψε στο Κυριακό της σκήτης, δεν δυσκολεύθηκε καθόλου να πάει τελευταίος στην σειρά των ιερέων. Υπήρξε άνθρωπος ευγενής, συνετός, καλοκάγαθος, ιδιαίτερα ελεήμων. Προείδε και προείπε το τέλος του. Έδωσε χρήσιμες συμβουλές και ...

Γεννήθηκε στο χωριό Δαφνέδες Μυλοποτάμου Κρήτης το 1872, ο κατά κόσμον Ζαχαρίας Βασσάλος. Νέος έφθασε στο πεφιλημένο Άγιον Όρος Κάι μόνασε στο Διονυσιάτικο Κελλί του Αγίου Δημητρίου των Καρύων. Είχε το εργόχειρο της αγιογραφίας. Εδώ χειροτονήθη­κε διάκονος και πρεσβύτερος. Κατόπιν θείας εντολής, με υπέρλαμπρη θεία λάμψη, που του επανελήφθη, για να βεβαιώσει την αλήθειά της, και με την ευλογία του Γέροντός του, επέστρεψε στην πατρίδα του το 1935 και ανήγειρε έξω της πόλεως Ρέθυμνου σε πετρώδη λόφο του Κουμπέ, στα ερείπια της παλαιάς μονής, τη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί συνέχισε την ασκητική του ζωή και την αγιογραφία. Σε λίγο καιρό δημιουργήθηκε γυναικεία αδελφότητα, της οποίας, Πνευματικός ήταν ο Γέροντας Νέστωρ. Χάρη σε αυτόν η μονή απέκτησε φήμη και κατέστη ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Γιαβατσάς - Χαραλάμπους το 1905 στο Αβτζιλάρ Αδραμυτίου της Μ. Ασίας. Σχολείο πήγε στη Μυτιλήνη. Κατά τη μικρασιατική καταστροφή του 1924 εσφάγησαν από τους Τούρκους οι γονείς του και οι δύο αδελφές του. Ο ίδιος μετέβη στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας όπου εκάρη μοναχός το 1925 και παρέμεινε επί δεκαετία. Με το όνομα Αγάπιος και υπό τον Γέροντα Ζωσιμά έζησε αλησμόνητα χρόνια. Γράφει περί του Γέροντος του: «Και δεν επέμενεν ο εν μακαρία τη λήξει σεβάσμιος Γέρων Ζωσιμάς μόνον εις το να με συνδέση αρρήκτως με το βιβλίον, αλλά και εις την αυτο­συγκέντρωσιν και περισυλλογήν με ήσκει. Εκ πείρας γνωρίζων, ότι διά της περισυλλογής συντελείται εις την ψυχήν σπουδαιοτάτη μόρφωσις, συνίστα αυτήν και εις εμέ. ...

Γεννήθηκε ο μακάριος αυτός άνδρας στην Αρδάσα Τραπεζούντος του αγιοτρόφου Πόντου το έτος 1897. Κατά κόσμον ονομαζόταν Ιωάννης Πεσκρίδης. Οι καλοί γονείς του ονομάζονταν Ιορδάνης και Ευλαμπία. Στο Περιβόλι της Παναγίας προσήλθε το 1937. Διήλθε διάφο­ρους τόπους της ιεράς αθωνικής χερσονήσου. Μοναχός εκάρη το 1946. Πέρασε μία ζωή φτωχός, αφανής, άδοξος, αστενοχώρητος, απλός, τα­πεινός, αγαθός και μακάριος. Αγαπούσε ν’ ακούει ψαλμωδίες. Ευφραινόταν να ακούει να υμνούν τη Θεοτόκο. Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Αθωνίτισσα Παναγία. Ζούσε με ελεημοσύνες. Πήγαινε κατά καιρούς στη μονή Αγίου Παντελεήμονος-Ρωσικού. Ένα διάστημα έμεινε σ’ ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Τα πιο πολλά έτη τα έζησε στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων της Παντοκρατορινής Καψάλας. Στερημένος, νηστευτής, κακουχημένος, ταλαιπωρημένος αλλά ειρηνι­κός, ελπιδοφόρος και χριστοφόρος. Ένα ακόμη ευώδες άνθος του Πε­ριβολιού της Παναγίας. ...

Ο αγαπητός αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Καλύβας γράφει για τον συμπατριώτη του Γέροντα: «Από πληροφορίες γηραλαίων κατοίκων, καθώς και από τα μοναχολόγια Ιερών Μονών προήλθαν από την καλογερομάνα και παπαδομάνα Τοπόλια 29 Ιερομόναχοι, μοναχοί και μοναχές και 10 έγγαμοι Ιερείς. Από όλη αυτή την πολύμορφη πνευματική εν Χριστώ ανθοδέσμη των Οσίων Πατέρων, εξέχει, η κορωνίδα των μοναχών, το αειθαλές φυτόν και άνθος της γενέτειράς μας, ο μακαριστός Αγιορείτης Μοναχός πατέρας Ανδρέας. Καυχώμεθα εν Κυρίω διά τον Μοναχόν Ανδρέαν, διότι εις το Άγιον Όρος αφήκεν αγαθήν μνήμην, υπήρξε κανών αρετής και αγιότητος, διεκρίθη διά την επιτυχίαν του εις το εργόχειρον της αγιογραφίας, την οξύνοιάν του και την καλλιφωνίαν του εις την ψαλτικήν». Γεννήθηκε, ο κατά κόσμον Ιωάννης Μακούλης του Ιωάννου στην Τοπόλια (Ελαιώνα) Φωκίδος ...

Ο π. Λάζαρος γεννήθηκε το έτος 1872 στο χωριό Πασλάχ της Κερασούντος του Πόντου από ευλαβείς γονείς, τον Μιχαήλ και την Μαρία. Είχε πέντε αδέλφια, εκ των οποίων ενας έγινε ιερέας, ονόματι π. Γεώργιος. Ο Λάζαρος από μικρός αγαπούσε τον Θεό και την Εκκλησία και ποθούσε, όταν μεγαλώση, να γίνη ιερέας. Ουδέποτε έβαλε ξυράφι στο πρόσωπο του, και τα παιδιά, όταν έπαιζαν μαζί του, τον φώναζαν όχι με το όνομά του, αλλά "παπά". Σε ηλικία 19 ετών νυμφεύθηκε την Σωτηρία και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Την Αναστασία, την Δέσποινα, την Ησαΐα και τον Μιχαήλ. Εχειροτονήθη ιερέας συντομα και εκτελούσε με πολύ ζήλο τα ιερατικά του καθήκοντα Η πρεσβυτέρα του αρρώστησε και έμεινε κατάκοιτη τέσσερα χρόνια. Ο π. Λάζαρος έφερε γιατρό από την Κωνσταντινούπολη. ...

Στον κόσμο ονομαζόταν Θεοδόσιος Ιωάννου Στάνου. Γεννήθηκε στο χωριό Μπιχέα Κουβουλουΐ της Ρουμανίας το 1881. Το 1902 προσήλθε στη σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου, που βρίσκεται σε ησυχαστική τοποθεσία, κατοικείται από Ρουμάνους και ανήκει στην ιερά μονή Αγίου Παύλου. Εκάρη στην Καλύβη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου το 1903. Διακρίθηκε ως διακριτικός Πνευματικός και ως άκρως νηστευτής και ακτήμων. Μ’ ένα τσουβάλι παξιμάδι περνούσε πολύ καιρό. Ούτε ήξερε τη γεύση των φαγητών. Κάποτε, διηγούνται, όταν είχε ασθενήσει, τον πήρε ένας να τον φιλέψει κάτι, για να στυλωθεί στα πόδια του. Είχε μαγειρέψει ζαρκάδι με πατάτες. Έφαγε το μεσημέρι. Το βράδυ του είπε να του φτιάξει κάτι άλλο. «Καλό ήταν και το μεσημεριανό», του είπε. Μπορεί και να μην κατάλαβε ότι ήταν και ...

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα από φτωχούς γονείς. Η μητέρα του τον γέννησε στο χωράφι που θέριζε με το δρεπάνι. Το 1900 προσήλθε στο παρά τις Καρυές Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ονουφρίου, που σήμερα είναι γκρεμισμένο. Εκεί εκάρη από τον Γέροντα Διονύσιο (+1903). Οι Ρώσοι θέλησαν να του δώσουν αρκετές λίρες, για ν’ αγοράσουν το Κελλί, μα δεν δέχθηκε ποτέ. Μετά την κοίμηση του Γέροντός του μετέβη στο Βατοπεδινό Κελλί των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στη συνέχεια στο Αγιοπαυλίτικο Κελλί του Αγίου Ανδρέου στις Κα­ρυές. Το 1906 προσήλθε στο Παντοκρατορινό Κελλί του Γενεσίου της Θεοτόκου, κάτω από τη μονή Κουτλουμουσίου. Ο Γέροντας Ονούφριος είχε ένα κατά σάρκα αδελφό, που μόναζε στο γειτονικό Κελλί του Αγίου Ευθυμίου, τον ιερομόναχο Ανδρέα (+1941). Τη συνοδεία ...

Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς στο χωριό Λογγανίκος της Σπάρτης το 1864. Είχε 16 αδέλφια. Από μικρός ήταν φιλάσθενος. Η καλή του μητέρα, με τη βαθιά της πίστη και ως πρακτική ιατρός, πολλές φορές τον βοήθησε στις ασθένειές του. Τελείωσε την Ιερατική Σχολή Τριπόλεως. Ήθελε να μονάσει σε μοναστήρι της περιοχής του, αλλά ο πατέρας του τον απέτρεπε. Έτσι, το 1890, αναχώρησε κρυφά για το Άγιον Όρος. Έμεινε κρυμμένος για εννέα χρόνια. Στην αρχή μόνασε στα Καυσοκαλύβια. Γέροντα είχε τον παπα-Μηνά, που υπήρξε υποτακτικός του περιβόητου ασκητή Χατζη-Γιώργη (+1886). Μετά τη διάλυση της αδελφότητος του Χατζη-Γιώργη ο παπα-Μηνάς μετώκησε στις Καρυές με τον καλό υποτακτικό του Συμεών κι εγκαταστάθηκαν στο Ιβηρίτικο Κελλί της Αγίας Τριάδος. Ο Συμεών παρέλαβε από τον αγαπητό Γέροντά ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Αθανάσιος Λαμπίρης του Παναγιώτου στο χωριό Κλείτωρ των Καλαβρύτων το 1887. Προσήλθε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου το 1897. Εκάρη μοναχός το 1898. Εργόχειρο είχε το του βιβλιοδέτη, το οποίο εργαζόταν με ιδιαίτερη αγάπη, επιμέλεια και φροντίδα. Ήταν ένας Γέροντας διακεκριμένος και ονομαστός. Φιλακόλουθος λίαν, νηστευτής, ασκητικός και καλλιτέχνης βιβλιοδέτης. Συνοδεία είχε τον δίκαιο και απλό μοναχό Θεόκτιστο (+1955) και τον ιεροδιάκονο Νήφωνα (+1987), τον οποίο γνωρίσαμε και πολλά μας διηγήθηκε καλά για τους μακαριστούς προκατόχους του, καθώς για την αγάπη του για τη βιβλιοδεσία. Κατά τον φιλόσιο εκδότη Σ. Σχοινά ο «μεταστάς ήτο από τους εκλεκτούς Γέροντας, διάγων ζωήν ασκητικήν, είχε δε μεγάλην απλότητα· ο θάνατός του υπήρξε θάνατος του δικαίου. Διά δύο ελαφρών ...

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κυρίτσης του Νικολάου και της Μαρίας γεννήθηκε στο χωριό Αγία Παρασκευή Κόνιτσας το 1908. Νέος ήλθε σε γάμου κοινωνία και απέκτησε πέντε τέκνα. Με τη σύμφωνη γνώμη της συζύγου του Σταυρούλας αναχώρησε για το Άγιον Όρος, αφού είχαν μεγαλώσει τα παιδιά του. Μόνασε στην αρχή στη μονή Βατοπεδίου και κατόπιν στο Βατοπεδινό Κελλί του Αγίου Προκοπίου, όπου το 1967 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα Νεόφυτο τον Πνευματικό (+1967). Μετά από αποκάλυψη του εναρέτου Γέροντά του, του έδωσε ευλογία να μεταβεί στον κόσμο. Άφησε το αγαπημένο του Άγιον Όρος και κατοίκησε σε διάφο­ρα μέρη στη Νίκαια του Πειραιά, δίχως ποτέ να πάει στο σπίτι και τους δικούς του. «Εγώ», έλεγε, «είμαι μοναχός και την οικογένειά μου την έχει ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στον Πτελεό  Αλμυρού Βόλου το 1903. Στην ιερά μονή Καρακάλλου προσήλθε το 1929. Εκάρη μοναχός το 1932 από τον ενάρετο ηγούμενο Κοδράτο (+1940). Αγάπησε τη μονή του και κοπίασε πολύ γι’ αυτή. Διετέλεσε και προϊστάμενός της. Εθεωρείτο το αστέρι των καλογέρων του αυστη­ρού κοινοβίου του Καρακάλλου. Το 1978, λόγω διαφόρων πικρών γεγο­νότων, για τα οποία δεν έφταιγε ουδόλως, αναγκάσθηκε ν’ αναχωρήσει από τη μονή του. Φιλοξενήθηκε, γηροκομήθηκε και αναπαύθηκε, στο γειτονικό Φιλοθεΐτικο Κελλί του Αγίου Δημητρίου, όπου οι πατέρες του τον φρόντισαν φιλάδελφα. Υπέμεινε το γήρας και τις ασθένειες καρτε­ρικά. Στο τέλος τυφλώθηκε. Αισθανόταν όμως ποιός τον πλησιάζει. Συ­χνά τον έβρισκες με δάκρυα στα μάτια. Είχε καλή μνήμη και του άρεσε να μιλά για ...

Ο κατά κόσμον Θεόδωρος Πάνου του Σπυρίδωνος γεννήθηκε στο χωριό Κολλιανοί Κορινθίας το 1892. Νέος προσήλθε στη σκή­τη Αγίου Δημητρίου της μονής Βατοπεδίου. Εκεί εκάρη μοναχός από τον ενάρετο Γέροντα Παΐσιο (+1948) το 1912. Το 1921, λόγω κάποιου σοβαρού πειρασμού που συνέβη και δίχασε τους πατέρες της σκήτης, αναγκάσθηκε η ευλαβέστατη συνοδεία, χάριν της αγάπης, της ειρήνης και της ομόνοιας, ν’ αναχωρήσει. Τη συνοδεία αποτελούσαν ο Γέροντας Παΐσιος, ο μοναχός Γεράσιμος (+1984), ο ιερομόναχος Παντελεήμων και ένας δόκιμος, που κατόπιν εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Αρτέμιος (+1978). Αυτός ήταν πολύ ενάρετος, ασθένησε όμως από ημιπληγία και εκοιμήθη σχετικά νέος. Το 1981 προστέθηκε στη συνοδεία ο ιεροδιάκονος Γεράσιμος (+2006) από την Προβάτα. Το 1921 λοιπόν ήλθαν στο Αγιοπαυλίτικο Κελλί της Υπαπαντής παρά τις ...

Ένας υποδειγματικός Αγιορείτης κοινοβιάρχης, γόνος ευσεβέστατης πολύτεκνης οικογένειας από τον Πύργο της Ηλείας ήταν ο κατά κόσμον Ανδρέας Πρωτογερόπουλος. Η ανάγνωση των βίων των αγίων τον έστρεψε στον μοναχισμό. Οι ανάγκες και περιπέτειες δεν του λιγόστεψαν το θάρρος για τη μοναχική του αφιέρωση. Στις 15.8.1891, ημέρα εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο δεκαοχτάχρονος Ανδρέας φθάνει στον αρσανά της μονής Γρηγορίου. Αμέσως ασπάζεται ευλαβικά το χώμα του Περιβολιού της Παναγίας. Η μονή τού γίνεται μητέρα. Ο ενάρετος ηγούμενος της μονής Συμε­ών (+1905) του γίνεται πνευματικός πατέρας. Υπάκουος διακονητής, ευδόκιμος δόκιμος, σιωπηλός, προσεκτικός, φιλότιμος, ακούραστος. Μεγάλη παρηγοριά του το Καθολικό, ο Γέροντας, το κελλάκι του. Μετά την κουρά του το 1893, ανέλαβε επί μία δεκαετία κονακτζής στις Καρυές. Ο αντιπρόσωπος Ιάκωβος με τη ...