Γέρ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

  Γ.Ποιμαντική  των  μοναχών. Το ηδύ  εντρύφημα και  η  δια  βίου  διδαχή  του  Γέροντος  είναι  η  μοναχική  ζωή. Σ’ αυτή  τη  ζωή  εκλήθη  υπό  του  Θεού, την  πόθησε  παιδιόθεν, την  βίωσε βαθύτατα -θεωρητικά και  πρακτικά-  από την  πρώτη  νεότητά του, την  αγάπησε «εις  τέλος» ,  διετράνωσε και  φανέρωσε  την  αξία  της ,  απεκάλυψε  τα  μυστικά  βάθη  της  με  τρόπο μυσταγωγικό,  πρόβαλε  την  αγιότητα  ως  πεμπτουσία  της. Μίλησε  για  το  κάλλος , την  αποκαλυπτικότητα  και  τη  βίωση  της  μοναχικής  πολιτείας.  Ο π.  Αιμιλιανός  , κατά  θέλημα, ευδοκία   και  πρόκριση  Θεού  ανέλαβε  το  ρόλο  του χειραγωγού ψυχών, του κατηχητού  και του  αναδόχου  στην  απόταξη  και σύνταξη  με  το Χριστό  πολλών  ανθρώπων  που  προτίμησαν  να  αποδεχθούν  τη  θεία  κλήση σε  μια  εποχή  που η  υψουμένη  ...

  Β. Ποιμαντική  των  ποιμένων ( κληρικών – θεολόγων ) Μια  πολύ  βασική  πτυχή  της  ποιμαντικής  δραστηριότητας  του  Γέροντα  ήταν η  ενίσχυση  και  καθοδήγηση ανθρώπων  που  είναι  από  την  Εκκλησία  επιφορτισμένοι  με  το  καθήκον της  διαποιμάνσεως η  κατηχήσεως του  λαού  του  Θεού , ενώ  οι ίδιοι  καταντούν  πολλές  φορές  αποίμαντοι και  ρίχνονται αστήρικτοι στον αγώνα  ελκύσεως ψυχών  στη  θεία  σαγήνη. Με  πολλή  διάκριση  και  μυσταγωγική  διάθεση χειραγωγούσε  είτε  τους  κληρικούς – πνευματικά  του τέκνα , είτε  τους υπολοίπους  στη  βίωση  του  μυστηρίου  της  ιερωσύνης, ενώ  τους  θεολόγους  τους  θεωρούσε  εξίσου ιερουργούς των  θείων αληθειών. Αξίζει  να  σημειωθεί  ότι  στα  εκδεδομένα  κείμενά  του  περιλαμβάνονται  τρεις  ομιλίες   προς   θεολόγους  της  Μέσης  Εκπαίδευσης , με μυσταγωγικό  περιεχόμενο,   μέσα  από  το  οποίο διαπιστώνει  κανείς  αρχικά   ότι  ...

  ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ‘  Η    ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ  ΠΡΑΞΗ  ΤΟΥ    ΓΕΡΟΝΤΟΣ    ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Ι. ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ   ΤΟΥ   ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Α. Ο Γέροντας ως ποιμήν  της  νεότητος Από  τα  μαθητικά  και  φοιτητικά  του  χρόνια  ο  γέροντας  έταξε  τον  εαυτό  του  στη  διακονία  της  σπουδάζουσας η  εργαζόμενης  νεότητας. Θα μπορούσε  κανείς  εκ  προοιμίου  να  πει  ότι  αυτός  ο  προσανατολισμός  του  ήταν αποτέλεσμα   μιας  διορατικότητος  , που    διέθετε  σε   όλες  τις  πτυχές της  ζωής  του ώστε  να  προηγείται  και να  προλαμβάνει τις εξελίξεις . Στο  έργο  της  κατηχήσεως  συνεργά-στηκε  μεταξύ άλλων  και  με  τον  σημερινό  Αρχιεπίσκοπο  Αμερικής  Δημήτριο ( Τρακατέλλη) , λαϊκό  , τότε , στέλεχος  της  αδελφότητας  «ΖΩΗ» , ο  οποίος  μαρτυρεί  σχετικώς : «…τον  Γέροντα  Αιμιλιανό, εγνώρισα  όταν  ήτο  μαθητής  των  τελευταίων  τάξεων  του  Λυκείου  και  εν  συνεχεία  φοιτητής  ...

Γ.  Λειτουργικά  βιώματα   του γέροντος  Αιμιλιανού. Ο  Γέροντας  είχε  εξαρχής  λατρευτικούς –λειτουργικούς  προβληματισμούς. Έζησε  ταυτόχρονα  -  στο  διάστημα  της  νεότητός  του - το  κατανυκτικό  περιβάλλον των   ταπεινών μοναστηριακών  λειτουργιών και  τα  πολύβουα  εκκλησιάσματα των  πόλεων. «…Καθημερινώς  και  ιδία κατά  τας  Κυριακάς  και  τας  εορτασίμους ημέρας βλέπομεν  να  συναθροίζονται  οι  πιστοί  δια  να  κυκλώσουν  τα  θυσιαστήρια ’ έως  των  κεράτων ’ αυτών. Τούτο  δε  συνιστά  μίαν  ποιμαντικήν  ευθύνην δια  τους  λειτουργούς  της  Εκκλησίας. Και  όσον  πληρούνται οι  ναοί  μας, τοσούτον οι  χριστιανοί  μας  εν  συγκινητική  αποδοχή αναμένουν τον άρτον  και  τον οίνον, τον αίνον  και  τον  λόγον  , τον ενόντα  Θεόν… Εκάστη Λειτουργία  έχει  τον εαυτής  χαρακτήρα,  και  προσδίδει εν ίδιον  βίωμα. Επί  παραδείγματι η θ. Λειτουργία  του  αγίου Ιωάννου του  Χρυσοστόμου ...

Β.  Εκκλησία  - Θεία  Λειτουργία Η είσοδος  του  πιστού  στο  ναό , στην εκκλησία  είναι  επιστροφή  στον  πατρικό οίκο, επαναφορά  στη  μάνδρα, εξασφάλιση  στο  λιμάνι του  Θεού .  Με  την  είσοδο  αυτή πραγματοποιείται η  ένταξη  στο  μυστικό  σώμα  του  Χριστού  η  διάπλαση  μιας  καινής  υπάρξεως  με  το  εκμαγείο της  θεότητος . Στην  πορεία  αυτή  ανακύπτουν  πλείστα  εμπόδια ,  κυριότερα  των οποίων είναι  ο περισπασμός , η  διαίρεση, η  έλλειψη ενοποιών  μορφών, η σύγχυση  και  η  καταδυνάστευση από  ιδεολογήματα  η  ρεύματα, ο  ευτελισμός  και  η κιβδηλοποίηση των  πάντων, η  αποθεοποίηση  της  αγωγής, η  μετατροπή  της  λειτουργίας  σε   θέαμα η  ακρόαμα και όχι  ένα  βαθύτατο  υπαρξιακό  γεγονός . Κατά  τον  π. Αιμιλιανό,  η  Θεία  Λειτουργία είναι ένα  παράθυρο  προς  τον κόσμο  της  αληθινής  ζωής, ...

ΙΙΙ. Η  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ  ΕΜΠΕΙΡΙΑ - ΒΙΩΜΑ  ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Η  θεία  λατρεία , ως    γεγονός  ψυχοσωματικό, προσδιορίζει  τις  σχέσεις  του  ανθρώπου  με  το  Θεό. Η  λήψη  της  πρωτοβουλίας  ανήκει  στο  Ζώντα  Θεόν,  ο  οποίος  αποκαλύπτεται. Η απάντηση  του  ανθρώπου είναι  η  λατρεία  και  μάλιστα  ως  κοινοτικό  γεγονός εκφράζει  μια  εσωτερική  ανάγκη κι  ένα  απόλυτο  καθήκον : να μαρτυρεί  εν  «πνεύματι  και  αληθεία» τα  θαυμάσια  του  Θεού. Ο  γέροντας  Αιμιλιανός έτσι  ακριβώς ζούσε  τη  λατρεία  του Θεού  και  ειδικά  τη  θεία  Λειτουργία. Μιλούσε  γι’ αυτή  μυσταγωγικά. Ο  Θεός  του  χάρισε  λατρευτικά  βιώματα  από  την  παιδική  του  κιόλας  ηλικία  όταν  στο  οικογενειακό  παρεκκλήσιο των Τριών Ιεραρχών, υπό την  καθοδήγηση  των  ευσεβεστάτων παππούδων  του,εμυείτο  στη  χαρά  της  λατρείας. Στην  αρχή  της  μοναστικής  του  ζωής η  ...

Γ.  Η  διδασκαλία  του  Γέροντος  περί   του πνευματικού  Πατρός Η  διαχρονία  αυτή  του γέροντος Αιμιλιανού  κυριολεκτικά τον εντάσσει  στη  χορεία της  γεροντικής  παράδοσης , καθώς  συγκεντρώνει  στο  πρόσωπό  του  τα  γνωρίσματα του πατρός- κριτού-ιατρού και διδασκάλου. Με  πλήρη  επίγνωση  του  χαρίσματος  της  πατρότητος  ο  γέροντας  ανέπτυξε  τη  δραστηριότητά  του  στον  κόσμο  αλλά  πάντοτε  το  επίκεντρο  και  το εντρύφημά  του  ήταν  το  μοναστήρι. Τα  κείμενά  του  περιλαμβάνουν  ποσοστιαία  μεγαλύτερη και  πληρέστερη  διδασκαλία για  το  ρόλο  του  Γεροντα  στη  ζωή  των  μοναχών. Όμως τα  πάντα , κατά  αναλογία,  μπορούν  να  προσαρμοσθούν  κατά  το  πλείστον  και  στη  ζωή  των υπ’ αυτού  καθοδηγουμένων  λαϊκών , γιατί  το  εμπειρικό  βίωμα  του π. Αιμιλιανού  είναι  ενιαίο. Όπως  για  την  πνευματική  ζωή  του  πιστού όρος sine qua non είναι ...

    Η νύκτα  είναι  μια  πραγματικότητα αμφοτερίζουσας  αξίας , φοβερή  όπως  ο  θάνατος  και  απαραίτητη  όπως  η  χρονική  στιγμή  της  γέννησης  των  κόσμων, ο  χρόνος  όπου  προνομιακά  ξεκίνησε η  ιστορία  της  σωτηρίας.  Ο  άνθρωπος  προσεύχεται  στο  Θεό  , όταν  έρχεται η  νύχτα εφόσον  κι’ αυτή  όπως  και  η  μέρα  διηγείται  τα  θαυμάσια  του  Θεού. «…Η νύκτα όμως  με  την  σιωπήν  της  , το  μυστήριό  της, το  μυστικό  το  οποίον  κρύβει, έχει  διαφορετικό  περιεχόμενο. Τη  νύκτα  δεν  έχομε  τον  Θεόν ενεργούντα , δρώντα , κατερχόμενον. Έχομε  τον  Θεόν  αποκαλυπτόμενον. Έχομε  τον  Θεόν ομιλούντα  στο  βάθος  της  ψυχής.Έχομε  τον  Θεόν ο  οποίος  αποκαλύπτει εαυτόν  ‘σχολάσατε  και  γνώτε  ότι  εγώ  ειμί  Θεός’. Η σχόλη  εις  όλους  τους  προφήτας  και  εις  όλα  τα κείμενα βλέπομε   ...

   Ο  Κύριος  καταφθάνει  για  να  καλέσει  τους  πιστούς  Του  δούλους  να  εισέλθουν  στη  δική  Του  χαρά  και  να  τους  ανοίξει  τις  πύλες  της  Βασιλείας,  χαρίζοντας  μια  ατελεύτητη  χαρά  μεθέξεως  στη  δόξα  Του,  αιώνια  κι  αναφαίρετη. Αυτή  η  χαρά  της  επικοινωνίας  του  πιστού  μαζί Του είναι  χαρά ασφαλής και  πεπληρωμένη όχι  μόνο  εσχατολογική  αλλά  παρούσα   μέσα  από  την  πραγματικότητα  της  Εκκλησίας, ώστε  κάθε  αλλοτρίωση  από  μια  τέτοια  χαρά να  σημαίνει  αλλοτρίωση  από  το Θεό και την  Εκκλησία  Του . Η  πνευματική εργασία, η  προσευχή, το χαροποιό  πένθος για  τις  αμαρτίες  είναι  συστατικά   μιας  τέτοιας  θεοδώρητης  χαράς  που  ζει  μόνον  εξάρσεις αγαλλιάσεως, απολαύσεως , πνευματικής  ηδονής και  πλημμυρίζει  με χαροποιά  δάκρυα  ευγνωμοσύνης. «Ο Θεός  αγάπη  εστίν» και  με  προϋπόθεση  αυτή  την  οντολογική  διάσταση  ...

   Β. Νήψις. Ο Γέροντας  επιθυμούσε  διακαώς  να  μεταδίδει  στους  υπ’  αυτού  καθοδηγουμένους  την  εσωτερική  του  ζωή η  έστω  να  υποκινήσει  τον  πόθο  προς  αυτή. Μιλά  πάντοτε για  την  πνευματική  εργασία  που  συντελείται  στο  μυστικό βάθος  της  ψυχής ώστε  «ταύτα  πάντα  προστεθήσεται αυτή». Καθημερινό  του  εντρύφημα  ήταν  οι  ασκητικοί  και νηπτικοί  πατέρες ,  στους  οποίους  μυσταγωγούσε με  άνεση  και  εξοικείωση τον  κάθε  κατηχούμενο,  όταν  διέβλεπε  ανάλογη  νηπτική  διάθεση. Την  πλήρη  ανάπτυξη  της  νηπτικής  του  θεωρίας  αποτυπώνει  στον  προσφάτως  εκδοθέντα  υπομνηματισμό  του  στο έργο  του Αγίου Ησυχίου του  πρεσβυτέρου «Περί  νήψεως» . Εκεί  πραγματεύεται  ερμηνευτικά  όλα  σχεδόν  τα  κεντρικά  θέματα  της  ασκητικής  και  νηπτικής  θεολογίας μιλώντας  με  ενθουσιασμό, βαθύνοια  και  εκπληκτική  διορατικότητα.  Μολονότι  το έργο και  ο ερμηνευτής  του  απευθύνονται  σε  ακροατήριο  μοναστικό, ...

Επεκτείνεται  και εκτός  ελλαδικών συνόρων  ανακαλύπτοντας  τη  δρόσο  του  Πνεύματος αρχικά  στον οσιωθέντα  ιερομόναχο π. Ιουστίνο  Πόποβιτς  στη Σερβία και  τους  διαπρεπείς  θεολόγους  μαθητές   του. Το 1976  τον  επισκέπτεται  ως  ηγούμενος  της  Σιμωνόπετρας  και  διαπιστώνει  εκ  του  σύνεγγυς  πόσο  πλησίον βρίσκεται  στο  νηπτικό  πνεύμα  του  νεοφανούς  αγίου  και  θεολόγου. Μάλιστα  ο  μαθητής  του  π. Ιουστίνου  επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς τονίζει  πως  στον  π. Αιμιλιανό  βρήκε  εξαρχής  τα  χαρακτηριστικά  του  γέροντά  του π. Ιουστίνου , τα  οποία  συμπυκνώνονται  στην  πνευματική  αρχοντιά, την  οικουμενικότητα   και  τη  νοικοκυρωσύνη («οικονομία») , καταλήγοντας  στο  συμπέρασμα  ότι  μεταξύ  των  πνευματικών  ανθρώπων  συγκροτείται  ένα  δίκτυο  προσευχής , νήψεως, κοινωνίας  εμπειριών. Και  πάλι  εκτός  ελληνικών συνόρων  συναντάται  πνευματικά  κατόπιν  προσκλήσεως  του  με  τον Γέροντα  Σωφρόνιο Σαχάρωφ, πνευματικό  έκγονο  του  Οσίου ...

 H μελέτη του π. Χαριλάου Παπαγεωργίου για τη θεολογία του Γέρ. Αιμιλιανού (προηγούμενη δημοσίευση:http://www.pemptousia.gr/?p=85257), εισέρχεται στην ενότητα των πνευματικών συναθλητών του. Ε.  Οι πνευματικοί  συνοδοιπόροι  του  γέροντος   Η πνευματική  σπορά  της φιλοκαλικής  αναγέννησης  των  Κολλυβάδων  και  του  αγίου Νεκταρίου - ως  ενδιάμεσου  κρίκου  με  το   νεοφιλοκαλικό  κίνημα -  καρποφορεί  στα  πρόσωπα  των συγχρόνων μας  γερόντων.  Με  τους  σημαντικότερους  εξ  αυτών ο  π. Αιμιλιανός  διατηρούσε  εμμέσως  η  αμέσως  μια  προσωπική  κοινωνία είτε  σε  επίπεδο  προσευχητικής  εμπειρίας  είτε  σε  επίπεδο  αδελφικής επικοινωνίας  οδεύοντας  σε  μια  κοινή  πορεία  μαζί  τους.  Σύμφωνα  με τις  μαρτυρίες  των  πνευματικών  του  παιδιών  σχετίζεται  με  σημαντικότατες  πνευματικές  φυσιογνωμίες  και   οσιακές  μορφές  των  ημερών  του  όπως οι  πατέρες Αθανάσιος Χαμακιώτης, Δημήτριος  Γκαγκαστάθης, Αμφιλόχιος  Μακρής, Φιλόθεος  Ζερβάκος, Σίμων Αρβανίτης, Δαμασκηνός  Κατρακούλης  κ.α. Ο ...

Ο  Γέροντας  αποδεικνύεται  ερμηνευτής  μεμυημένος  και  βαθύς  γνώστης  της  Βίβλου αλλά και της  πατερικής  ερμηνευτικής στοιχεία  τα  οποία  αναμιγνύει  με  προσωπικές και  βιωματικές  προσεγγίσεις.  Αρέσκεται  στην ερμηνεία  ψαλμών είτε  σε  περιόδους  μετανοίας  και  πνευματικής  προετοιμασίας ,  όπως  η  Τεσσαρακοστή, είτε  σε  περίοδο  προεόρτια η  μεθεόρτια  μεγάλων εορτών, είτε  ακόμη  σε  αντιστοίχιση με  μεγάλες  εορτές  του ιουδαϊκού  εορτολογίου. Προσπαθεί  μέσα  από  τις  ψαλμικές  κατηχήσεις  του   να  καταστήσει  τα  τέκνα  του  κοινωνούς  των  αισθημάτων  και  των  προσωπικών  βιωμάτων  του   Ψαλμωδού, για  να  κατανοήσουν  την  πνευματική  δύναμη  που  εμπεριέχει  το  Ψαλτήριο. Η γλώσσα , το ύφος  και  η θύραθεν  παιδεία  του  π. Αιμιλιανού , που  αποπνέουν  οι  αναλύσεις  του, μεταδίδουν  ένα  αίσθημα  βαθυτάτης  μεθέξεως,  στο  προς  τα τέκνα . Σκοπός  του  πάντοτε είναι  ...

 Θα  έλεγε  κανείς , αποτιμώντας  προοιμιακά   το  κείμενο, πως  ο π. Αιμιλιανός "...με  σοφία  και  διάκριση προσλαμβάνει τη μοναστική  παράδοση  ... και  θέτει  την  προσωπική  του  σφραγίδα - στοιχών  τοις  θείοις  κανόσι  των  αγίων  Πατέρων...- και δημιουργεί  το  Τυπικό  της  Μονής. Εγκεντρίζει  με  σεβασμό  κι  αγάπη  στην  πείρα  των  παλαιών ... την  αφοσίωση  και  το  ζήλο  των νεωτέρων ...". Τα  ασκητικά  κείμενα  του  Μεγάλου  Βασιλείου,  που απετέλεσαν  το  οργανωτικό  θεμέλιο  για  τη  θέσπιση  μιας  ειδικής  κανονικής  νομοθεσίας  σχετικά  με  την  τάξη , τη  διοίκηση  και  το  πνεύμα  του  κοινοβιακού  μοναχισμού στάθηκαν  οι  πρώτοι οδηγοί  του  Τυπικού.  Κατά  το  πρότυπο  των  σωζομένων  τυπικών  και  αυτό  της  Ορμυλίας ακολουθεί  τα  κατά  τάξιν  και  ευσχημόνως κρατούντα μοναχικά  θέσμια, σύμφωνα  με  την  προοιμιακή  εξαγγελία  ...

Γ. Τα  χρόνια  στα  Τρίκαλα ( Δούσικο - Μετέωρο , κατήχηση , εξομολόγηση , κήρυγμα, πρώτες  μοναχικές  κουρές). Εξόχως  σημαντική  για  τη  μοναστική  του  ανέλιξη  υπήρξε  η εσώτατη  πνευματική  του  σχέση  με  τον  χαρισματικό  Μητροπολίτη  Τρίκκης  και  Σταγών  Διονύσιο  Χαραλάμπους (1907-1970). Ο άνθρωπος  αυτός  με  προορατική  όντως  έμπνευση μετακαλεί  το  γέροντα  Αιμιλιανό  στην περιοχή  του. Η  γνωριμία  του Γέροντος  με τον Μητροπολίτη  Τρίκκης  Διονύσιο  πραγματοποιείται  μέσα  από  τις  συχνές  επισκέψεις  του  σεβασμίου ιεράρχου  στο οικοτροφείο  της  αδελφότητος . Ο επίσκοπος αναζητούσε  στελέχη  για την  πλαισίωση  του  ποιμαντικού  του  έργου μέσα  από  τις  οργανωμένες  χριστιανικές  κινήσεις  που εγγυόνταν ένα  έμψυχο  υλικό  ενθουσιώδες , μεθοδικό , φιλόπονο ,  αυτοθυσιαστικό. Η  προσέγγισή  του  στα  μέλη  της  αδελφότητος  δεν  ήταν  ούτε  πρωτόγνωρη  ούτε  μοναδική  για  ...

Η μελέτη του π. Χαρίλαου Παπαγεωργίου για τον Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, εξετάζει σήμερα (προηγούμενη ανάρτηση:http://www. pemptousia.gr/?p=75300) τις ευσεβείς οικογενειακές καταβολές του Γέροντα.  ΠΡΩΤΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  Η  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ   ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Ι. Η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ  ΓΙΑ  ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ  ΕΡΓΟ.             Α. Οικογενειακές καταβολές. Η "προσφυγική " ευλάβεια  και πνευματικότητα. Σε  περιπτώσεις  μεγάλων  πνευματικών  μορφών  επιβάλλεται  μια ενδελεχής  ενασχόληση   με  τις  οικογενειακές  καταβολές ,  οι  οποίες   συνδιαμορφώνουν  καταλυτικά  μία  προσωπικότητα ,  όπως  αυτή  του  γέροντος  Αιμιλιανού.  Πρόκειται είτε για  αυτοβιογραφικές    υπομνήσεις  του  πατρός  σε  οικεία  πρόσωπα , με  σκοπό  πάντοτε  την  πνευματική  ωφέλεια  , είτε  για  καταγραφές  στο  πλαίσιο  κατηχήσεων  και  νουθεσιών.  Σκοπός  των  λεγομένων και γραφομένων  είναι  το  να  κατανοηθεί  πως  η  νηπτική  του  ζωή  έχει  ρίζες « εξ  απαλών  ονύχων» , ...