Συναξαριακές Μορφές

Σημείο διαφωνιών και αντικρούσεων αποτέλεσε ο Γέροντας Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης († 22 Ιανουαρίου 1991), του οποίου το σκήνωμα βρέθηκε άφθαρτο κατά την ανακομιδή του λειψάνου του, δεκαπέντε χρόνια μετά την κοίμησή του. Ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Αγάθωνος, ο οποίος γνώριζε από τα μαθητικά του χρόνια τον Γέροντα Βησσαρίωνα καταθέτει την μαρτυρία του για την προσωπικότητα του Γέροντα. του Αρχιμ. Δαμασκηνού Ζαχαράκη Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Αγάθωνος Τον π. Βησσαρίωνα γνώριζα από τα μαθητικά μου χρόνια και από τότε ήταν ο πνευματικός μου. Αργότερα τον έζησα στην διάρκεια είκοσι ολόκληρων χρόνων πνευματικής σπουδής στην Μονή Αγάθωνος. Στα χέρια του πλαστουργήθηκε η μοναχική μου συνείδηση. Βρισκόμουν παράλληλα και στα χέρια του γέροντα Γερμανού Δημάκου, προηγουμένου της Μονής Αγάθωνος, την οποία ως ηγούμενος διακόνησε πενήντα ένα ...

Μοναχός Κοσμάς Κουτλουμουσιανός Ο κατά κόσμον Ιωάννης Στογιάννης του Πέτρου και της Μαρίας γεννήθηκε στο χωριό Σωκράκι της Κέρκυρας το 1912. Προσήλθε το 1939 και το 1940 εκάρη μοναχός στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος (Κερκυραίων), στο οποίο παρέμεινε έως της εκδημίας του, δίχως να εξέλθει ποτέ στον κόσμο. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 23.1.1988. Όσοι τον θυμούνται με θαυμασμό πάντοτε λέγουν πως υπήρξε ακτήμων, σιωπηλός και ταπεινός μοναχός. Ζούσε φτωχικά καλλιεργώντας υπομονετικά τα λεπτόκαρα και τ’ αμπέλια. Ήταν και μάγειρος καλός και πήγαινε και μαγείρευε, όταν τον καλούσαν, σε πανηγύρεις μονών και Κελλιών. Σε όλο του τον βίο ήταν σεμνός. Αυτό που μόνο γνώριζε σε όλη του τη ζωή ήταν ο ναός, το κελλί και το κτήμα. Ούτε πολλές κου­βέντες είχε, ...

  «Ποιμένα αληθινόν αποδείξει αγάπη· δι ’ αγάπην γάρ ο Ποιμήν εσταυρώθη». Οι ταπεινοί, συχνά ολιγογράμματοι, συχνά περιφρονημένοι, ιερείς των χωριών της πατρίδας μας με την μεγάλη ευλάβεια, τον πλούτο των αρετών και την αθόρυβη διακονία εργάζονται στον αμπελώνα του Κυρίου μιμούμενοι τον Ποιμένα τον Καλόν που «τίθησι την ψυχήν του υπέρ των προβάτων». Ένας τέτοιος καλός Ποιμένας στάθηκε και ο π. Γιώργης Ασπρόπουλος ο οποίος με την έμφυτη καλοσύνη του, την συνεπή διακονία του ως Ιερεύς του Υψίστου, την πλούσια ελεημοσύνη του στους φτωχούς και πονεμένους, με την αγάπη του προς όλους, θάμπωσε τα παιδικά μάτια του μικρού Φραγκίσκου και του ενέπνευσε τον σεβασμό προς το ράσο και την ανυπολόγιστη αξία του. Παπα-Γιώργης Ασπρόπουλος Κι έγινε ο π. Γεώργιος σημείο αναφοράς στις Επιστολές του ...

Το γέννημα της περιφήμου Ναυπάκτου, αλλά και το βλάστημα και θρέμμα της Ιεράς Μονής Διονυσίου, αλλά και το καύχημα ολοκλήρου του αγιορειτικού κόσμου. Νέος 25 περίπου ετών, απόφοιτος ανωτάτων σπουδών, αφού προηγουμένως σύμφωνα με τους νόμους ετέλεσε την στρατιωτικήν του θητεία, υπακούοντας στην φωνήν της πατρίδος επιτάσσεται ξανά κατά τον φοβερόν εκείνον πόλεμον του 40, όπου και με ανδρείο πατριωτικό φρόνημα προχωρά στην πρώτη γραμμή. Μέχρι τότε δεν είχεν την κλήσιν προς τον Μοναχισμόν. Όμως ο Πανάγαθος, όπου τον επέλεξεν εκ κοιλίας μητρός, αφού με θαυματουργικόν τρόπον διέσωσεν την ζωήν συγχρόνως του χάρισε τόσον την κλήσιν όσον και την πρόσκλησιν ν΄ αφιερωθή στον Θεόν. Υπόσχεται λοιπόν την τελείαν αποταγήν.Με την κατάληψιν της ταλαιπώρου πατρίδος μας, από τα σιδερόφρακτα στρατεύματα του Χίτλερ, ...

Μέσα στην αγωνία του σκέφτεται να αποταθεί στον πνευματικό του και να ζητήσει τη συμβουλή του. Ο σοφός γέροντας  τον ακούει με προσοχή. Έπειτα ακουμπά το χέρι του στο σκυμμένο κεφάλι του σεμνού κληρικού και του λέει: «Παπά Γιάννη, γιατί, παιδί μου, αφήνεις να σπαράζει η καρδιά σου μες στην αμφιβολία και τα διλήμματα; Το μήνυμα του Θεού είναι ολοφάνερο. Θέλει να βοηθήσεις να τελειώσει  η καινούρια εκκλησία στη θέση που σου υπέδειξε και η οποία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ελευθέριο, ο οποίος θα ελευθερώνει το χωριό από τα δεινά και όλο τον κόσμο που υποφέρει. Όσον αφορά το ερώτημά σου, γιατί διάλεξε εσένα ο Θεός να φανερώσει το θέλημά Του, Αυτός ξέρει. Γνωρίζει την ψυχή σου και τη βαθειά πίστη και αφοσίωσή ...

Ιερομόναχος Δαυΐδ ο Πνευματικός γεννήθηκε στον Ξηρόκαμπο Λακωνίας. Το 1898 εκάρη μοναχός στη μονή Γόλας της πατρίδος του. Συνέχισε τ’ ασκητικά παλαίσματα και κατορθώματα στην αθωνική πολιτεία. Εξήλθε από αυτή έτοιμος στην πολυκύμαντη θάλασσα των Αθηνών, μήπως και καταφέρει ν’ αγγιστρώσει στα δίχτυά του κάποιον και τον βοηθήσει στη σωτηρία του, με το παράδειγμά του, τον λόγο του και το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Χειροτονήθηκε ιερεύς το 1905. Η μονή Πεντέλης στην αρχή, και η μονή των Αγίων Ασωμάτων Πετράκη στη συνέχεια, ήταν το ορμητήριό του, όπου κι έγινε λιμάνι σωτηρίας πολλών ψυχών. Στα τελευταία του έτη -κόντευε τα εκατό- σπάνια άφηνε το κελλί του. Δεν τον είδαν ποτέ να γελάσει, να κλάψει, να πολυλογήσει. Ένα από τα διδάγματα που είχε λάβει ...

Η Λήμνος είναι ένας μικρός τόπος, μακριά από το Αθηνοκεντρικό κράτος με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή που στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Αγκάθι στην πυρωμένη από αγάπη καρδιά του Μητροπολίτου Διονυσίου, η φτώχεια. Ο ίδιος ή κατ' εντολήν του οι δύο βραχίονες του, ο π. Θεολόγος και ο π. Πολύκαρπος, επισκέπτονταν τους εμπερίστατους αδελφούς και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί άφηναν στις πόρτες τους τρόφιμα, φάρμακα ή τα τόσο αναγκαία κάρβουνα προκειμένου να αντιμετωπιστεί η βαρυχειμωνιά στην εσχατιά αυτή του Αιγαίου. Ο Μητροπολίτης Διονύσιος αποδεικνύεται με βάση τις μαρτυρίες όσων τον συναναστράφηκαν ένας ακούραστος διακονητής του πλησίον. Μετείχε στις χαρές και στις λύπες του ποιμνίου του. Εξασφάλιζε χάρη στην προσωπική επιρροή που ασκούσε στην κοινωνία του νησιού ...

Στις 18 του Οκτώβρη πήγαν στην Σιμωνόπετρα, όπου τους κράτησαν για δύο μήνες περίπου, αφού έδωσαν στον πατέρα τους κάποιες εργασίες για να εξοικονομήσει τα προς το ζήν. Εις ανάμνηση της εκεί παραμονής τους το μοναστήρι τους χάρισε μια εικόνα της Παναγίας, την οποία με λαχτάρα και δάκρυα εναγκαλίσθηκε ο νεαρός Μάρκος, γράφοντας όπισθεν την ημερομηνία αυτή, την οποία ουδέποτε διέγραψε μέχρι τέλους της ζωής του από το δικό του μυαλό. Γιόρτασαν τα Χριστούγεννα με μεγάλη θλίψη και πολλή προσευχή. Μάρκος και Χριστοφόρος, γονατιστοί στην δωρηθείσα εικόνα της Παναγίας, ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Πηγή:asceticexperience.com Τα παιδικά τους στόματα δεν έψαλλαν ύμνους, δοξολογίες, τροπάρια κ.τ.λ., διότι ήσαν μικροί και δεν τα γνώριζαν, αλλά ο Μάρκος μονολογούσε: «Εμείς που δεν ακούσαμε τα παραμύθια της ...