Συναξαριακές Μορφές

Συνηθίζεται στο Όρος μετά την κοίμηση τινός αδελφού, να γράφονται ολίγα για την ζωή του, τον αγώνα του και για τα έργα του, εις ανάμνηση και μνημόσυνον αυτού. Μετά την αποδημίαν εις Κύριον των μακαριστών Γερόντων μου, ιερομονάχων Γρηγορίου και Καλλινίκου, έλαχε σε μένα τον ελάχιστο η υποχρέωση αυτή, μή υπάρχοντος άλλου μονάχου στο Κελλί μας. Δεν ήθελα να επιχειρήσω τέτοιου είδους πόνημα για κανένα λόγο, καθόσον είμαι παντελώς απαίδευτος στην έξω σοφία, και μάλιστα είμαι ένας απλός και ολιγογράμματος μοναχός. Πιεζόμενος όμως από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, μοναχούς και λαϊκούς, και για να μή γίνω παρήκουος και ανεύθυνος, αποφάσισα να συντάξω το πόνημα τούτο, και αν αγαπητέ φίλε και αδελφέ τύχει και ποτέ το διαβάσεις, σε παρακαλώ μή σταθείς ...

Ο π. Ζαχαρίας Διονυσιάτης τη μέρα της εις Μεγαλόσχημον μοναχόν κουράς του στις 30 Μαρτίου 1996 μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτου Στην πολυετή πορεία της μοναχικής μου ζωής (1964-2015), γνώρισα πλήθος μοναχών, οι οποίοι σήμερα βρίσκονται στην εν ουρανοίς Εκκλησία των πρωτοτόκων. Απ’ αυτούς, πολλοί εγκατέλειψαν τα εγκόσμια στο άνθος της ηλικίας τους, άλλοι μεσήλικες και άλλοι σε γεροντική ηλικία. Απ’ όλες αυτές τις ηλικίες γνωρίσαμε αγίους ανθρώπους. Μάλιστα ένα μέρος εξ αυτών ήσαν εξ εγγάμων. Δεν έχει σημασία τι ζωή έκαναν πρωτύτερα, σημασία έχει τι ζωή έκαναν αφ’ ότου άκουσαν και υπάκουσαν στη φωνή της ουράνιας κλήσεως. Και ο Απόστολος Πέτρος ήταν εξ εγγάμων, όμως άμα τη κλήσει ακολούθησε τη φωνή του Διδασκάλου Χριστού, σε βαθμό να έχει παρρησία να λέγει προς ...

Η εντολή Σας ήταν να ασχοληθώ με το μαρτύριο των συγκεκριμένων γυναικών. Κανένας λόγος δεν είχε γίνει για παιδιά, ούτε από μέρους σας, αλλ’  ούτε και ο λογισμός μου πήγε σ’ αυτά όταν συνέτασσα την εργασία. Κατά την επιστροφή μου στην Κρήτη, παρέμεινα στην Αθήνα για εργασίες. Ξημέρωμα της 2ας Μαΐου 2014, είδα το εξής ενύπνιο, το οποίο με αναστάτωσε, αλλά και με συγκίνησε, διότι το θεώρησα ως θεόθεν βεβαίωση περί του μαρτυρίου των Αγίων Γυναικών, συζύγων και παρθένων και των Παιδομαρτύρων, ότι είναι ισόκυρο και ισοστάσιο με το μαρτύριο των λοιπών Ναουσαίων Αγίων Νεομαρτύρων, αν όχι και ενδοξότερο και ηρωϊκότερο ως απολύτως εθελούσιο..!! Είδα ότι βρισκόμουνα σε τόπο άγνωστο, όπου όμως επικρατούσε μεγάλη ταραχή, φόβος, λίγο φως και θόρυβος. Ξαφνικά βλέπω ...

Ο π. Ιουστίνος υπήρξε για τέσσερα (4) χρόνια ο φάρος μου. Αν δεν έβλεπα το φως του φάρου εκείνου, το καράβι της ύπαρξης μου θα είχε πνιγεί στη μανία των κυμάτων της ζωής και θα χτυπούσε συνεχώς στα βράχια των πτώσεων. Δεν ξέρω τι να γράψω από όλα όσα μου έδωσε. Γράφοντας όμως αυτή τη στιγμή υπάρχει μία δυσκολία, διότι η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη, και όντως δυσκολεύομαι. Ο Γέροντας μου ο π. Ιουστίνος ήρθε στη ζωή μου για να δώσει αγάπη. Την αγάπη του Θεού και τη δική του αγάπη που είχε σημείο αναφοράς την θεανθρωποκεντρική αγάπη και διακονία. Η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για το πρόσωπο μου ποτέ δεν είχε εκπτώσεις. Όποτε ένιωθα την ανάγκη να τον ...

( Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής, σελίς 153, 2015 ) Η αγιότης δεν κρύβεται. Είναι μαγνήτης, που ελκύει. Είναι το λαμπερό αστέρι, που φωτίζει όλους μας στο σκοτάδι της χίμαιρας και των προβλημάτων της καθημερινότητος. Είναι η όαση των κουρασμένων οδοιπόρων στην έρημο των θλίψεων και των κρίσεων. Είναι η πηγή με το γάργαρο νερό, που ξεδιψάει κάθε διψασμένο. Είναι το ευωδιαστό λουλούδι στη δυσώδη κοπριά των ορθολογιστών και αθέων. Είναι η πραγμάτωση του Ευαγγελίου της αγάπης και της ειρήνης σε έναν κόσμο άστοργο, αφιλάδελφο, ταραγμένο και πολεμούμενο από πλήθος ορατών και αοράτων εχθρών. Δύο μαγνήτες αγιότητος στην εποχή μας είναι ο Γέροντας Ιάκωβος Βαλαδήμος και ο ήδη γραμμένος στις δέλτους των Αγίων μας, Όσιος Παΐσιος, ο ...

Μία φορά ήρθε ο εγγονός της πεινασμένος και αυτή του έβαλε να φάη φακές. Δεν του άρεσε το φαγητό και η γιαγιά το εβαλε στο φανάρι. Ζήτησε αργότερα πάλι φαγητό και του έβγαλε πάλι το πιάτο με τις φακές, αλλά δεν θέλησε και πάλι θα τις φάη. Την τρίτη φορά που ζήτησε, το έφαγε και η γιαγιά είπε την παροιμία: «Ο λύκος, παιδί μου, απ’ την πείνα του κρεμμύδια τρώει». Η γιαγιά Εύα παρακαλούσε να πεθάνη χωρίς να κουράση κανέναν. Φοβόταν μην χάση τα λογικά της. Ρωτούσε τη νύφη της αν τα έχασε και κείνη την διαβεβαίωνε ότι είναι καλά. Εκοιμήθη ήσυχα και ειρηνικά το έτος 1988 χωρίς να ταλαιπωρήση κανέναν. Ο Θεός κατά την δικαιοσύνη Του ας της ανταποδώση τον στέφανο ...