
Στο λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που διαβάζουμε τη νύχτα της Αναστάσεως, ακούμε: «Μηδείς θρηνήτω πτωχείαν, εφάνη γαρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος». Όπως, λοιπόν, πριν από την Ανάσταση η ζωή όλων είχε ένα ανολοκλήρωτο νόημα, έτσι τώρα η Ανάσταση γεμίζει τους πάντες και τα πάντα με φως και χαρά, γιατί, όταν ένα μόνο μέρος του κόσμου αποκτά το πλήρες νόημά του, αυτό το πλήρες νόημα εκπέμπεται στα πάντα. Με την Ανάσταση μιάς μονάχα ύπαρξης -του ανθρώπου Χριστού- ο χρόνος, που ξετυλίγεται μέσα στα σκοτάδια της επανάληψης της σύνθεσης και της χωρίς νόημα αποσύνθεσης, έγινε χρόνος, που οδεύει προς την ανάσταση και την αιώνια ...