
Ζώντας λοιπόν ο Μοναχός την ταπείνωση μέχρι τα έσχατα όριά της, με εκούσια κακοπάθεια, με πνευματικό πένθος, και με εκούσια κατάσταση «υποκάτω πάσης της κτίσεως», λαμβάνει από τόν αγωνοθέτη Θεό πλούσια τη Χάρη Του, η οποία συχνά τον αξιώνει να γευθεί τη δόξα της ουρανίου βασιλείας από αυτή τη ζωή. Η πρόγευση αυτή είναι ακριβώς η δύναμη που τον κάνει να καταφρονεί τόσο απόλυτα τα του προσκαίρου τούτου κόσμου, όπως βεβαιώνει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος με τη γνωστή διατύπωσή του: «Ο γευσάμενος των άνω, ευχερώς των κάτω καταφρονεί» . Και αλλού ο ίδιος πάλιν: «Ο εν σαρκί ων και τούτο (το έπαθλον της αγνείας) ειληφώς, απέθανε και ανέστη, και της μελλούσης αφθαρσίας το προοίμιον ήδη απ’ εντεύθεν εγνώρισε» ...