
Η έναρξη του Εκκλησιαστικού έτους την 1η Σεπτεμβρίου, κατά τη Ρωμαϊκή παράδοση, μας φέρνει, όπως και η πρώτη Ιανουαρίου, κατά το πολιτικό ημερολόγιο, στη σημασία του χρόνου της ζωής μας. Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν, κι εμείς ανυποψίαστοι ότι εμείς φεύγουμε. Η κάθε μέρα μας φέρνει, αναπόφευκτα, πιο κοντά στη δύση της ζωής μας σ’ αυτό τον κόσμο και στην ανατολή του αιώνιου. Στην πραγματικότητα, η ύπαρξή μας συνεχίζει να υπάρχει και μετά το χωρισμό των δύο συστατικών της, της ψυχής και του σώματος. Η συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας, όπως και του κόσμου που μας περιβάλλει, ως φθαρτής και προορισμένης για την ανυπαρξία, το μηδέν, αναπόφευκτα προκαλεί κρίση, μελαγχολία, απόγνωση. Τελειώνει, σβήνει, γίνεται «μη υπάρχουσα»; Προς τι τότε ο πόνος, οι αποτυχίες, ...